"Śmierć przybywa do Pemberley" - Phyllis Dorothy James

Mam taki zwyczaj, że kiedy biorę do ręki książkę, która w jakiś sposób zwróciła moją uwagę, zawsze otwieram ją na ostatniej stronie i czytam ostatnie kilka zdań. To mi zawsze wystarcza, żeby ocenić czy książka będzie mi się podobać. Dziwna metoda, ale u mnie się sprawdza. Obrzuciłam więc wzrokiem również kilka ostatnich zdań „Śmierci...” i coś między nami zaskoczyło. Wróciłam na początek. To była sobota wieczór. W niedzielę późnym wieczorem zamknęłam i odłożyłam książkę, usatysfakcjonowana, że poznałam tajemnicę lasu Pemberley i równie tajemniczych co niepokojących wydarzeń, jakie miały miejsce w tym majątku dokładnie 6 lat po idealnym ślubie Elisabeth i pana Darcy.

Muszę się przyznać, żeby nie było, że skoro podjęłam się czegoś na kształt recenzji to jestem jakimś weteranem bibliotek…. Jest zupełnie na odwrót - ostatnimi czasy czytam bardzo mało, żeby nie powiedzieć sporadycznie. Wytłumaczeniem jest zdanie będące dla każdego mola książkowego herezją, czyli „Nie mam na to czasu”. Okaże się ono za chwilę istotnie słabą wymówką, gdy przyznam, że 300 stron łyknęłam - dosłownie jak młody pelikan rybę - w ciągu jednej doby. Nic jednak nie zapowiadało tego, że w ogóle zacznę tę książkę czytać, bo informacja, że traktuje o tzw. „dalszych losach” bohaterów „Dumy i Uprzedzenia” średnio do mnie przemówiła. Nie wspomnę już o tym, że z informacji na okładce dowiedziałam się, iż klasyka Jane Austen na warsztat wzięła autorka kryminałów… Niezły miks. No cóż… Mamy więc trupa, potencjalnego mordercę, którego wina zdaje się oczywista i…. mnóstwo niedomówień, zagadek i niuansów, które czynią sprawę bardziej złożoną, niż się zdaje na samym początku.

Zaczytując się w kolejnych rozdziałach spotykamy, prócz państwa Darcy innych starych znajomych: Jane i pana Bingleya, pułkownika Fiztwilliama, Wickhama i Lydię, Georgianę Darcy… Rysy postaci nie odbiegają zbytnio od tych, które stworzyła Jane Austen, jednak autorka „Śmierci...” P.D. James, odsuwa je trochę na dalszy plan, by skupić się bardziej na narracyjnym prowadzeniu fabuły. Od czasu do czasu daje się wypowiedzieć bohaterom, ale są to krótkie sceny, jakby bała się, że postacie zaczną same prowadzić narrację i wymkną się spod kontroli. Muszę tu przyznać, że trochę mi brakowało większej ilości dialogów. Autorka wolała jednak opisywać sama myśli i zachowania z pozycji narratora niż dać szansę bohaterom pokazać to samo swoimi reakcjami i czynami. Mimo to „Śmierć...” czyta się bardzo przyjemnie i lekko. Fabuła, tkana niczym misterna pajęcza sieć, oplata czytelnika i nie daje mu się oderwać tak łatwo, bo przecież może na kolejnej stronie, w kolejnym rozdziale coś więcej się wyjaśni, może ktoś coś nieopatrznie powie…

Komu mogę polecić tę książkę? Na pewno każdemu kto przeczytał „Dumę i Uprzedzenie”, ale nie jako obowiązkową pozycję, tylko jako ciekawostkę, swoisty mistrzowsko napisany fanfick, alternatywną wersję dalszych losów, prawdopodobną w prawdziwym świecie. „Śmierć przybywa do Pemberley” również spodoba się fanom kryminałów w stylu Agathy Christie – intryga rozwijana w odpowiednim tempie, raz po raz serwuje mu mniejsze lub większe elementy układanki, które czytelnik sam może próbować poskładać.

Warto wspomnieć na koniec, że na podstawie tej książki powstał krótki mini serial produkcji BBC. Będąc w połowie lektury i gryząc pazury w oczekiwaniu na odpowiedź „Kto zabił?”, musiałam się powstrzymywać, by nie iść na łatwiznę i nie dowiedzieć się wszystkiego z serialu. Teraz jednak z czystym sumieniem mogę urządzić sobie seans i zagłębić się wizualnie w cudne widoki angielskiej prowincji XIX wieku. Wam tymczasem z czystym sercem polecam lekturę „Śmierć przybywa do Pemberley” - na pewno nie będzie to czas stracony.