Wyprawa pod Samotną Górę cz. II, Rozdział 8

Witajcie :) 

Dziś ponownie będzie dłuższy rozdział opowiadania i tak już chyba zostanie do końca, bo akcja nam przyśpiesza i będzie się dziać dużo :) 

No to jak zwykle lecimy z muzyką. 

Dziś mam dla Was jeden utwór. Jest to "Ironfoot" skomponowany przez Howarda Shore'a, jak się zaraz przekonacie bardzo adekwatny do dzisiejszego rozdziału ;)  

Zapraszam do lektury :)

Rozdział 8

Drogi się rozchodzą

Kolejne dni nie różniły się specjalnie jeden od drugiego. Był rozkaz Thorina, by pilnować bram do Góry. Pełnili więc warty kolejno, zmieniając się co kilka godzin, a gdy tego nie robili szukali Arcyklejnotu. Ci zaś którzy nie robili ani jednego ani drugiego, zajmowali się porządkowaniem najbliższego otoczenia.

Elaina rzadko widywała Thorina, bo gdy tylko wstawał świt, krasnolud znikał w skarbcu lub błądził samotnie po Ereborze. Nie szukała go, zajęta własnymi obowiązkami.

Tego dnia skończyła swoją wartę i wraz z Bilbem i Balinem sprzątała koszary. Zajęcie było wyjątkowo przygnębiające, zwłaszcza kiedy musieli wynosić wypalone szczątki zbroi.

Nagle Bilbo usiadł na stołku, przerywając pracę.

- I na co my to robimy? - mruknął.

- Bilbo? - Elaina wróciła do rzeczywistości oderwana od swoich myśli.

- Męczymy się, a on doprowadzi i tak to miejsce do ruiny. - fuknął hobbit.

- Bilbo… o czym ty mówisz? - krasnoludzica wyprostowała się.

- Ten Arcyklejnot to jakaś obsesja! Ledwo wstał od razu popędził do skarbca. Byłem tam, widziałem jak przekopuje te hałdy złota… Balinie, ona miał jakiś taki wzrok…

Balin spuścił głowę.

- Wtedy na uczcie miałem nadzieję…. - szepnął.

- Balinie o czym ty mówisz? - krasnoludzica podeszła do starca.

- Nie widziałaś moja droga? Na pewno zauważyłaś zmianę w zachowaniu Thorina. Rozbiegany, mętny wzrok, obsesja na punkcie złota. Widziałem to samo u jego dziadka… - Balinowi drżał głos.

- Balin, on był tamtego wieczoru normalny! - szepnęła zatrwożona Elaina. - Wiem, bo z nim byłam, rozmawialiśmy! Nie wspomniał słowem o… - nagle uświadomiła sobie, że się myli.

Balin domyślił się gdy nagle zamilkła.

- To smocza choroba…

- Balinie… a Arcyklejnot? - zapytał Bilbo – Może to jest lekarstwo na tę chorobę… czy Thorin by się otrząsnął, gdyby Arcyklejnot się znalazł?

- Obawiam się, że to pogorszyło by tylko sytuację Bilbo… - Balin spuścił głowę. - Jest jednak nadzieja… - rzekł spoglądając na Elainę. - ...w tobie moja droga. Bądź przy Thorinie. Odniosłem wrażenie, że twoja obecność sprawiła, iż zapomniał o skarbie Throra.

Elaina pokiwała głową. Zamierzała zrobić wszystko, by uchronić Thorina przez stoczeniem się w otchłań szaleństwa.

Gdy tylko skończyła pracę poszła do skarbca. Wcześniej nie miała okazji w nim być więc, łuna jaką zobaczyła już na schodach, sprawiła, że przyśpieszyła. Zbiegła po schodach i nagle stanęła jak wryta… krasnoludzka natura odezwała się w niej z całą mocą.

- O Mahalu… - zdołała jedynie szepnąć i jak zahipnotyzowana patrzyła na mieniące się skarby. Morze złota rozciągnęło się przed nią i ginęło w mroku podziemi Ereboru.

- Witaj moja droga! - głos Thorina wyrwał ją z transu. Spojrzała na niego i potrząsnęła głową, chcąc się otrząsnąć z uroku. Zamknęła oczy i próbowała się skupić. Thorin! Do niego tu przyszłam! pomyślała.

- Spójrz… oto skarb mego dziadka, moje dziedzictwo… - rzekł Thorin podchodząc do niej. Podniósł z ziemi garść monet i wypuścił je, a one upadając brzęczały dźwięcznie, hipnotyzująco.

- Thorinie, odpocznij trochę… spędzasz tu całe godziny. - powiedziała powoli z trudem odwracając uwagę od mieniących się monet.

Krasnolud zmarszczył brwi.

- Nie mogę, jestem zajęty. - rzekł, a w jego głosie Elaina usłyszała rozdrażnienie.

- Jesteś taki blady… - podeszła do niego bliżej.

- Nie jestem! - warknął tak nagle, że się przestraszyła.

- Proszę… - nie dała za wygraną. Thorin spojrzał na nią i dziewczyna poczuła jak na żołądek zaciska jej się w małą kulkę. Wzrok Thorina błądził, a wyraz twarzy stał się ostry, groźny. Z ledwością go poznawała.

- Thorinie! - nagle usłyszeli głos Dwalina, który stał dwa poziomy wyżej. - Szybko na Głównę Bramę! Są kłopoty!

Thorinowi nie trzeba było teraz dwa razy powtarzać. Pobiegł czym prędzej po schodach, a za nim Elaina.

- Co się dzieje? - warknął na Dwalina. - Mam nadzieję, że masz ważny powód by mi przerywać….

- Ludzie z Esgaroth, przybyli do Dale. - odparł wchodząc w słowo Thorinowi Dwalin – Bard… pamiętasz, czeka pod bramą. Niestety nie są sami.

Thorin spojrzał pytająco na Dwalina.

- Sam zaraz zobaczysz.

Przyśpieszyli i kilka minut później Thorin podszedł powoli do blanek. Wyjrzał ostrożnie, po czym cofnął się. Faktycznie pod Bramą stał Bard, ten sam, który pomógł im dostać się do Esgaroth i w którego domu gościli. Potem spojrzał na ruiny Dale i aż się zatrząsł z wściekłości. Na murach widać było doskonale elfie warty. Thorin nie był głupi, by myśleć, że Thranduil przysłał jedynie oddział. Elfi król przybył tu osobiście. Zapewne z całym wojskiem.

- Czego chcesz? - zawołał Thorin do Barda.

- Dlaczego król pod Górą, zamknął się w niej jak w twierdzy, jakby obawiał się rabusiów? - odparł Bard.

- Może się ich spodziewam? - Thorin podszedł do muru.

- Zatem mylisz się. Przybyłem jedynie po pomoc. Zejdź do mnie, porozmawiajmy Thorinie Dębowa Tarczo.

Thorin po chwili wahania skinął głową. Gdy zszedł na dół Bard już czekał na niego przy szparze w murze.

- O jaką to pomoc się upominasz wespół z elfią armią? - zaczął Thorin wskazując dłonią na Dale.

- Upominam się o to co nam się należy. O pomoc, którą obiecałeś nim wyruszyliście do Góry.

- Naprawdę myślałeś, że cokolwiek wam oddam?! - odrzekł od razu Thorin z kpiącym uśmiechem.

- Thorinie! Dałeś słowo! Poza tym to sprawiedliwa rekompensata za utracone domy, dobytek i szansa by żyć znów normalnie. - Bard był coraz bardziej zdenerwowany. Nie zamierzał korzyć się przed dumnym i aroganckim krasnoludem.

Kompania stała przysłuchując się rozmowie, każdy milczał patrząc na Thorina. W Elainie wszystko się gotowało. Nie rozumiała jego zatwardziałości.

- Cóż miałem czynić? Inaczej nie opuścilibyśmy Miasta na Jeziorze. - Thorin patrzył Bardowi w oczy – Dziwi cię moje postępowanie? Ale wiedz, że byłem gotowy na każdy podstęp, by dotrzeć do Góry. Co do twoich ludzi, niech cieszą się z tego, że ocalili życie. To aż zbyt hojny dar losu!

Krasnoludy słuchały tej wymiany zdań z niezbyt wyraźnymi minami. Jednak żaden nie śmiał odezwać się słowem. Thorin był teraz królem i winni byli mu posłuch, czy zgadzali się z jego wolą czy nie. Inną kwestią było, że przynajmniej w czterech krasnoludach i jednym hobbicie krew burzyła się z gniewu na tak bezlitosne postępowanie Thorina.

- Czyli nie zamierzasz dotrzymać słowa? - Bard zacisnął palce na skale. Musiał się upewnić, co do stanowiska Thorina. - Skażesz wielu na śmierć gorszą od smoczego ognia, na śmierć z głodu! Nie wspomnę już o tym że dążysz do wojny! Mało ci zła i potworności, które wyrządził smok? Co na to twoje sumienie?

Thorin spuścił głowę, ale bynajmniej nie w akcie pokory czy nagłego nawrócenia.

- Wyraziłem swoją wolę i jest to wola Króla spod Góry! Zabieraj się stąd, bo inaczej zginiesz! - krzyknął.

Bard nie zamierzał sprawdzać prawdziwości tej deklaracji. Odwrócił się i szybkim krokiem zdradzającym wzburzenie wrócił do konia i odjechał.

Thorin spojrzał po kompanach. Odwracali głowy, nagle jego wzrok napotkał parę ciemnobrązowych oczu. Te oczy coś mu przypominały, jakieś uczucia. Zmarszczył brwi. Czy naprawdę ta kobieta była kiedyś czymś ważniejszym i cenniejszym od jego dziedzictwa?

- Thorinie, przemyśl swoje słowa. - odezwała się Elaina. - Nie postępujesz rozważnie… Oni stracili wszystko….

- Milcz! To nie jest twoja sprawa! - warknął Thorin. Elaina zacisnęła wargi i nie odezwała się więcej.

- Wujku, Elaina ma rację… Ci ludzie przeżyli koszmar, nie mają domów, krewnych… - odezwał się zaraz Kili i wyszedł do Thorina, kładąc Elainie dłoń na ramieniu.

- Wy mówicie mi co oni przeżyli? - żachnął się Thorin patrząc na siostrzeńca i kobietę – Doskonale wiem! Myślicie, że możecie mnie pouczać? - krasnolud patrzył zły na kompanię. - Wracać do roboty i pilnować bram! Dzień i noc obserwować Dale! - rzekł patrząc teraz tylko na Elainę, - Na co czekacie?! - dodał po chwili.

- Pakujesz nas w wojnę, ale chyba mamy marne szanse, nie sądzisz? Tam stoi cała armia elfów! - odezwał się nagle hobbit, wzburzony nie tylko postępowaniem Thorina wobec ludzi, ale i Elainy. - A nas jest… raz, dwa… sześć…. dziesięć, piętnastu? - krasnolud spojrzał na hobbita.

- Panie Baggins, doskonale wiem w co nas pakuję. - rzekł z chłodno. - Erebor to twierdza, której nikt prócz smoka nigdy nie złamał i nawet w takiej ilości możemy bronić się wiele dni. - Thorin podszedł blisko do hobbita - A na przyszłość pamiętaj panie Baggins, by nie kwestionować moich decyzji.

Bilbo zmarszczył brwi i przełknął kolejne słowa cisnące mu się na język. Odwrócił się na pięcie i odszedł. Zaraz za nim podążyła Elaina, a potem reszta krasnoludów.

Thorin gdy został sam wszedł na mury i oparł dłonie na blankach patrząc za oddalającą się postacią. Ponad Bramą krążyło mnóstwo czarnych jak smoła kruków, które teraz gdy smok zginął, mogły wrócić do swoich dawnych siedzib. Jeden sfrunął i usiadł przed krasnoludem. Ten wyciągnął dłoń i kruk wskoczył na nią lekko. Thorin przesunął upierścienioną dłonią po śliskich piórach, a na jego twarzy wypłynął podstępny uśmiech.

- Leć… do Daina, do Żelaznych Wzgórz... - szepnął do ptaka – Przekaż, żeśmy w niebezpieczeństwie, że Thorin syn Thraina, Król pod Górą wzywa go, by wypełnił obowiązek obrony Ereboru. Leć! - kruk schylił głowę, jakby składał ukłon, potem zerwał się z ręki krasnoluda i skierował się na wschód by zaraz niknąć na niebie.

Tymczasem Bard dotarł do Dale i gdy tylko przekroczył pierścień murów, natknął się na Thranduila, który ledwo dostrzegł człowieka bezbłędnie odgadł, że ten wraca z niczym.

- I co? Negocjacje się udały? - spytał jednak ze złośliwą przekorą.

- Nie. Thorin złamał słowo. - odparł Bard zsiadając z konia.

- A nie mówiłem? - elf patrzył na człowieka z dumnie. - Z krasnoludami nie warto się układać…

- Chciałem uniknąć zbrojnego konfliktu… kolejnych ofiar…

- …bo ich nie obchodzi czyjś los, a dociera do nich jedynie argument stali. - zakończył Thranduil całkiem ignorując to co rzekł Bard.

- Nie możecie wszczynać wojny! - zawołał Bard.

- Bardzie, potomku Giriona Władcy Dale, jesteś z nami czy przeciw nam? - Thranduil zszedł wolno po stopniach – Jesteś ze swoimi ludźmi czy przeciw nim? Tak łatwo skreślasz naszą sprawę, bo krasnolud nie chciał pokojowych rozwiązań? - stanął przy Bardzie – Krasnoludy nie dały nam wyboru… - rzekł elf spoglądając na szeregi uzbrojonych po zęby wojowników Leśnego Królestwa.

Bard westchnął.

Cisza jaka panowała w sali tronowej paradoksalnie była bardziej ogłuszająca niż ryk smoka. I jeszcze ta ciemność ziejąca z zimnych pustych sal. Coś w niej było, coś niepokojącego. Coś czaiło się w cieniu. Jakiś nienazwany lęk, przejmujący serca i umysły grozą. Ale Thorin zdawał się tego nie zauważać. Chodził coraz bardziej wściekły. Był blady, a cienie pod oczami i ziemista cera pogłębiały jeszcze straszny widok jakim było jego oblicze, zmienione przez smoczą chorobę. Który już dzień z rzędu szukali Arcyklejnotu? Ile czasu minęło odkąd Smaug zginął? Nie pamiętał. Wiedział jedynie, że nie było żadnego efektu! Było nie możliwe by Arcyklejnot przepadł! Co chwila spoglądał na tron, na przeorane szponami smoka miejsce, gdzie kiedyś ponad głową króla lśniło Serce Góry. Przetarł twarz dłońmi. To go drażniło. Spędzało sen z powiek. Nie potrafił już myśleć o niczym innym. Zagrożenie ze strony elfów i ludzi dodatkowo jeszcze skupiło jego uwagę na złocie Ereboru. I myśl czy kruk przekazał wiadomość Dainowi… czy kuzyn przybędzie? Musi! Inaczej wszystko przepadnie! Thorin usiadł i zaraz wstał… był niespokojny, rozdrażniony… Zacisnął pięści. Wcześniej jeszcze rozmawiał o zapasach, przygotowaniach do odparcia ataku. Przewidział tę sytuację, gdy Smaug zginął, ale nie sądził, że ludzie z miasta na jeziorze tak szybko się zorganizują i przyjdą pod Górę. I że pod Górę przypełznie Thranduil. Uśmiechnął się kpiąco pod nosem. Och jaka wielka szkoda, że nie posiadał choć jednej ósmej wojsk dziadka. Rozpędziłby tych żebraków w kilka minut. Sam, bez Daina, a tak musiał czekać. Głupcy… Poprawił bogaty płaszcz na ramionach i usiadł znów na ozdobnym kamiennym tronie gładząc brodę… To moje złoto, mój skarb. Ja jestem królem pod Górą i nikt nie ma prawa do złota… jest moje… moje… Ci złodzieje nie dostaną nawet jednej monety z mojego skarbu…. Złodzieje. Nagle Thorin zamarł. Nie może być… A jednak to logiczne… Ale któż by się ośmielił… zabrać… ukraść… zdradzić?! Thorin spojrzał w stronę gdzie znajdowała się kompania czyli skarbiec i Brama. Taak, to pewne… wśród nich musi być zdrajca… ale kto? Kto śmiałby podnieść rękę na taką świętość jak Klejnot Ereboru?

- Thorinie? - czyjś głos wyrwał wyrwał go z zamyślenia. Podniósł oczy. To tylko ona… Ona! Krasnolud spojrzał spod byka na Elainę.

- Czego chcesz? Czemu nie wykonujesz tego co do ciebie należy? Kto pilnuje Bramy?! - zapytał gniewnie, stopniowo podnosząc głos. Zauważył, że się zawahała.

- Nie martw się. Brama jest dobrze strzeżona. - odparła Elaina, lekko zmieszana - Wybacz, że zajmuję twój czas… ale chciałam porozmawiać. - przyjęła pokorny ton. Ostatnimi czasy nie sposób było się porozumieć z Thorinem, miała więc nadzieję, że jeśli zacznie spokojnie będzie mogła liczyć na dłuższą rozmowę.

- Mów zatem. - machnął dłonią w geście zezwolenia, opierając się jednocześnie o tron.

Zachowanie Thorina ją speszyło. Jak miała rozmawiać z tym wyniosłym władcą o sprawach, które ją dręczyły, a dotyczyły się też ich obojga. Chociaż nie…. Tamtego Thorina już nie było. Zacisnęła zęby i porzuciła pomysł poruszania tematu ich uczucia. Przynajmniej teraz. Skupiła się na drugiej sprawie, którą przyszła omówić w imieniu reszty kompanii. Sama zgłosiła się na ochotnika, mając nadzieję, że coś więcej wskóra, mimo tego jak została potraktowana na Bramie dziś rano.

- Nie uważasz, że powinniśmy podzielić się z tymi, którzy przeżyli atak smoka chociaż naszą żywnością? - zaczęła spokojnie ignorując miarowe, aroganckie postukiwanie thorinowych palców o granitowe boki tronu. - Mamy jej aż nadto.

- Nie uważam. - odparł krótko.

- Ale oni głodują…. Są tam na pewno dzieci, starcy… - zaczęła.

- Nie. - powtórzył Thorin, a w jego głosie pojawiły się gniewne nuty.

- Nawet przez wzgląd na to, że kiedyś to twoi ludzie byli w podobnej sytuacji, nie ulitujesz się nad nimi? - Elaina zaryzykowała wspomnienie najbardziej bolesnych dla Thorina przeżyć.

- Czy nad nami ktoś się litował? - Thorin wstał – Nie zaznaliśmy od nikogo pomocy, prócz innych krasnoludów! Ani ludzie ani elfy nam nie pomogli! Ale teraz gdy przypełzli pod Górę, ja im pokażę! Zemszczę się! Nikt nie będzie okradał Króla Pod Górą! - podniósł głos i Elaina odniosła wrażenie, że słyszy w głosie Thorina głos smoka.

- Nikt nie chce cię okraść… ale powinniśmy im pomóc. Stracili wszystko… jest zimno... - Elaina w przeciwieństwie do krasnoluda mówiła spokojnie.

Okraść… Doprawdy? I kto to mówi...

- A ja nie straciłem? - warknął Thorin – Powinni się cieszyć, że żyją, a nie zawracać głowę mnie! Nie zmierzam dzielić się z nikim tym co należy do mnie! Do mnie! Rozumiesz?! To jest moje! I tylko moje!

Wcześniej jeszcze nie chciała być szorstka, ale teraz miała dość. Wyprostowała się i zrobiła krok w stronę krasnoluda.

- Na Durina! Otrzeźwiej Thorinie! Ta Góra odebrała ci rozum! Ten skarb! Zmieniłeś się! Nie widzisz tego? Nie poznaję cie! - patrzyła na niego z dezaprobatą - Złoto i ten kamień naprawdę są ważniejsze dla ciebie niż honor i sumienie?!

- A dla ciebie? - zapytał nagle Thorin. Zszedł do niej i począł odchodzić ją dokoła. Elaina zamilkła nie rozumiejąc. - Co byś zrobiła dla złota? Dla Arcyklejnotu? Dziwne, że nie możemy go odnaleźć, nie sądzisz?…

- Zaraz… Ty mnie oskarżasz? Mnie?! - szepnęła, ale wszystko się w niej gotowało - Jesteś potworem! Bezlitosnym egoistycznym potworem! Z zatrutym sercem! Jak… jak…. Smaug! - warknęła wściekła. - Oto kim się stałeś!

- Milcz! Jak śmiesz! - huknął na nią, aż echo poniosło. Krasnoludy patrzyły na siebie z gniewem, ale w końcu wzrok kobiety zmiękł. Przecież zrobiłaby dla Thorina wszystko. Był dla niej całym życiem.

- Czemu jesteś taki ślepy? Skąd te podejrzenia? Nigdy bym cię nie oszukała… Ja martwię o ciebie, bo… bo cię kocham Thorinie… - szepnęła podchodząc do niego – I… nie czuję już tego samego od ciebie… Co się zmieniło? - wyciągnęła rękę łagodnie, dotknęła jego twarzy i przez chwilę zdało jej się, że widzi w jego oczach czułość. On jednak odsunął gwałtownie jej dłoń, ściskając silnie w nadgarstku.

- Chyba się zapominasz krasnoludzie! - rzekł cicho, chrapliwym tonem. Elaina wyszarpnęła rękę z jego uścisku. - Kim jesteś by równać się do mnie, strażniku?! - syknął pogardliwie.

Elaina spojrzała z smutkiem na Thorina, który w koronie i w bogatym zdobnym płaszczu, ale zgarbiony i zatruty przez smoczą chorobę stał przed nią. Coś w niej pękło. W tym momencie uświadomiła sobie, że nie ma tutaj już czego szukać. Thorin nie widział swojego szaleństwa i nie słuchał rad innych. Poczuła znów narastający gniew. Wszelkie sentymenty ją opuściły. Serce bolało ją strasznie po tym co usłyszała, ale nie zamierzała żebrać o jego uczucia. Była zbyt dumna. Także, by pokazać jak ją zranił. Wyprostowała się i spojrzała z godnością na Thorina.

- Twoje oskarżenia obrażają mnie, bo zawsze byłam wobec ciebie lojalna. - powiedziała – W tej sytuacji nic więcej dla ciebie zrobić już nie mogę, wasza wysokość. Moje zadanie w kompanii dobiegło końca. Niech cię Durin wspiera we władaniu królestwem, które odzyskałeś. - pokłoniła się nisko krasnoludzkim zwyczajem, po czym odwróciła się od niego i ruszyła w stronę wyjścia z sali.

- Nie zwolniłem cię ze służby! Zatrzymaj się! - Thorin zaczął iść w jej stronę. Słowa Elainy rozgniewały go jeszcze bardziej - Jak śmiesz sprzeciwiać się swojemu królowi! - ryknął.

Elaina stanęła na te słowa i powoli odwróciła się. Thorin również się zatrzymał, bo mimo zaćmionego umysłu, dostrzegł że coś się zmieniło w krasnoludzie, który stał przed nim. W chodzie, w sposobie jaki odwróciła się do niego. Elaina spojrzała na Thorina. A ten cofnął się o krok. Rysy Elainy nabrały ostrości, a oczy były zimne i obce. Już nie stała przed nim spokojna, opanowana Elaina. Teraz widział po prostu żołnierza, twardego krasnoludzkiego wojownika, który bez emocji wykonuje rozkazy. Nigdy jej takiej wcześniej nie widział.

- Nie jesteś moim królem, panie. - odparła krasnoludzica – Jestem krasnoludem z Żelaznych Wzgórz i teraz jedynie Dainowi jestem winna lojalność.

To rzekłszy czym prędzej odeszła wąską promenadą biegnącą środkiem pomiędzy ogromnymi kamiennymi, zbrojnymi w topory posągami.

- Zatem jesteś zdrajcą! - ryknął za nią Thorin, gdy była już w znacznej odległości, a echo poniosło jego słowa chyba do najgłębszych kopalń Ereboru – Wynoś się! Nim każę cię stracić! Słyszysz?!

Elaina doskonale słyszała. Była tak roztrzęsiona, że ledwo trzymała się na nogach. Uszła zataczając się jakiś odcinek po czym, ale gdy tylko zeszła na niższy poziom upadła na kolana i zagryzła wargi. Walczyła ze sobą, żeby nie okazać emocji. Uderzyła kilka razy z wściekłością pięścią o kamienną posadzkę, aż zdarła skórę na palcach... i rozpłakała się. To było ponad jej siły. To już nie był jej Thorin. Jakiś zimny, bezduszny potwór zajął miejsce czułego, troskliwego krasnoluda. Czuła tak rozdzierający ból, jakby ktoś wyrwał jej serce. Obiecała sobie, że więcej nie okaże słabości. To co czuła do Thorina, jakkolwiek wciąż silne i głębokie musi schować, zapomnieć. Żadnych sentymentów, miłostek. Żadnych uczuć, zbędnych słów. Jedynie tak uda jej się to wszystko przetrwać… Bolało ją jednak, że nie umiała pomóc Thorinowi i nie potrafiła przebić się przez twardą skorupę chciwości i szaleństwa jaka powstała wokół niego. Co więcej bała się go. Bała się, że w szaleństwie będzie chciał kogoś skrzywdzić, a ona nie będzie umiała go powstrzymać… tego jej sumienie by nie zniosło. Nie umiała zgodzić się z ani jedną decyzją jaką podjął Thorin jako Król pod Górą. Łzy płynęły jej po policzkach z bezsilności i żalu. Płakała na sobą, nad tym, że musi zostawić tego, komu byłaby w stanie oddać swoje życie. Płakała nad samym Thorinem. I przeklinała Erebor wraz z jego złotem.

W takim stanie znalazł ją Dwalin, który kręcił się zawsze ostatnimi czasy nie daleko Thorina.

- Wstań… - mruknął i pomógł jej się podnieść. - Twoich łez nie zniosę. - otarł jej policzki szorstkim ruchem dłoni, choć widać było że jest przejęty.

- Słyszałeś?… - zająknęła się.

- Aż za dobrze.

Elaina spuściła głowę. Zapewne Dwalin słyszał również, to że wypowiedziała posłuszeństwo Thorinowi jako dowódcy kompanii.

- To twój wybór. - mruknął - I choć w obecnej sytuacji ciężki do zaakceptowania to uważam, że podjęłaś słuszną decyzję. On sam was zniszczył, nie ma w tym twojej winy… I wiedz, że ja ci nie będę miał za złe, jeśli zdecydujesz się nas opuścić. - zawsze oszczędny w słowach Dwalin tym razem zaskoczył Elainę.

- Nie wspominaj o tym nikomu, proszę… do momentu, aż… ja…. - Elainie ścisnęło się gardło. Świadomość, że musi opuścić przyjaciół była ciężka do zniesienia.

Dwalin pokiwał głową. Nagle pojawili się Balin i Bilbo. Musieli być w pobliżu. Zapewne czekali na nią, w nadziei że uda jej się coś zdziałać. Dziewczyna szybko otarła łzy, ale nie dało się ukryć, że płakała. Balin tylko zmarszczył brwi i pokręcił ze smutkiem głową.

- A więc nawet twoje słowa już do niego nie docierają. - Balin westchnął.

- Oskarżył mnie o kradzież Arcyklejnotu… - Elaina spojrzała beznamiętnie na siwego krasnoluda.

Bilbo drgnął i spojrzał na Elainę zaskoczony, jakby nie dosłyszał.

- Możesz powtórzyć?! - hobbit był święcie oburzony.

- Dobrze słyszałeś hobbicie! - odezwał się zamiast Elainy Dwalin.

- To już zaszło za daleko... - Balin spojrzał z niepokojem na brata, a ten pokiwał głową.

- Ogłupiał do reszty! - oburzał się dalej hobbit, ignorując resztę. - Nie wierzyłem, że krasnoludom może tak odbić na punkcie złota! - trzy krasnoludy zmierzyły hobbita wzrokiem pełnym dezaprobaty.

- Chodźmy stąd. - odezwała się Elaina. - Nie chcę tu dłużej być. - to powiedziawszy, nie czekając poszła do koszar.

Wyraz twarzy Elainy, gdy weszła do wspólnej izby nie dawał wiele miejsca na dywagacje, jak poszła rozmowa. Kobieta od razy skierowała się do swojej kwatery, ale po drodze podszedł do niej Kili i mocno ją przytulił.

- Dzięki… - mruknęła i wolno oswobodziła się z ramion krasnoluda, po czym zniknęła w swojej izbie. Kili jednak nie odpuścił, nie zamierzał zostawiać jej samej. Za nimi poszedł Fili z kwaterką wina.

- Napij się Elaino… - Fili podał jej antałek gdy już byli sami.

- Nie chcę! - kobieta odsunęła naczynie gwałtownie. - Muszę mieć jasny umysł Fili, żeby potem wiedzieć, że to nie były urojenia… Żeby dobrze zapamiętać, że… nazwał… mnie zdrajcą… - wydusiła, a bracia popatrzeli na siebie ze smutkiem.

- Zostaw ją… - mruknął Kili marszcząc brwi. - Wuj oszalał… - szepnął do brata i objął Elainę. - Niech szlag trafi tę Górę… - burknął na koniec.

Krasnoludzica siedziała nieruchomo, a w jej głowie pojawiały się setki myśli. Jak odejść, kiedy, czy im powiedzieć? Nie umiała… Raz jeden odsunie od siebie odpowiedzialność. Niech Dwalin to zrobi. Nagle poczuła, że żołądek skręca jej się jeszcze bardziej. Przypomniała sobie słowa Thranduila. Przeklęty elf… ale miał rację. Ostrzegał. Ale jak miała uwierzyć. Thorin ją kochał, ona to wiedziała, była pewna… do dzisiaj… Położyła powoli głowę na ramieniu Kilego, myśląc intensywnie. We wspólnej izbie krasnoludy rozmawiały po cichu. Słyszała głosy Balina, Dwalina, Gloina, Bofura… słyszała, ale nie rozróżniała słów. Przymknęła oczy...

Obudziła się kilka godzin później. Chyba była już noc. Nawet nie wiedziała kiedy zasnęła. Przetarła twarz i rozejrzała się wokół. Wszyscy spali. Myśl, żeby odjeść właśnie teraz pojawiła się nagle i Elaina wiedziała, że jeśli nie zrobi tego w tym momencie, to potem nie będzie miała okazji. To był dobry moment. Spojrzała na Kilego i Filego i zacisnęła wargi. Byli dla niej jak bracia.

- Bądźcie zdrowi! Może się kiedyś jeszcze spotkamy! - szepnęła, wzięła płaszcz i wyszła z kwatery. Szła cicho, nie wiedziała gdzie jest Thorin, a był ostatnią osobą, na którą chciała się natknąć. Bała się co mógłby zrobić… co ona mogłaby zrobić w obronie swojego życia… Udała się prosto do magazynu w koszarach. Zgromadzili tam wszystko co było potrzebne. Zapasy, sporo broni, zbroje i odzienie. Wybrała kolczugę, potem karwasze, nałokietniki, potem wzięła miecz, dwa lekkie topory, łuk i kołczan pełen strzał. Broń do jakiej była przyzwyczajona. Następnie udała się do spiżarni i zabrała trochę jedzenia, linę i wyszła z koszar. Po cichu udała się do Głównej Bramy.

Będąc na miejscu rozejrzała się za czymś do czego mogłaby przywiązać linę. Wystający, zakrzywiony pręt zdał się do tego idealny. Zaczęła szybko wiązać węzeł.

- Elaino? - odwróciła się szybko za siebie.

Hobbit. Przewróciła oczami. Bilbo zauważył zmianę w zachowaniu Elainy. Była oschła i groźna.

- Na co ci broń? I to… to wszystko. - wskazał na pancerz, który miała na sobie.

- Czemu nie śpisz panie Baggins? - zapytała niezbyt miło i wróciła do liny.

- Mówi się, że będzie bitwa… a ty odchodzisz? Nie możesz...- Bilbo podszedł do niej.

- Mogę i właśnie to robię. - mruknęła i wlazła na mur. - Odsuń się!

- A Thorin? A kompania? - niziołek podszedł do niej.

Prychnęła cicho.

- Jeszcze pytasz? Thorin nie potrzebuje już czternastego krasnoluda. Ma to czego pragnął, a i ja wywiązałam się z zobowiązań. Co do kompanii, żałuję, ale i tak byśmy się rozstali. Jeśli chodzi o bitwę dadzą sobie radę, Durin ich ochroni... – westchnęła.

- Do diaska z tymi krasnoludami! - żachnął się Bilbo – Nie znam innych tak upartych istot! Thorin cię kocha, pani Elaino! Mimo wszystko, jestem tego pewien! - dodał żarliwie przyciszonym głosem.

Krasnoludzica roześmiała się nieprzyjemnie.

- Thorin nie kocha niczego prócz złota. Dał to wszystkim dobrze do zrozumienia. - rzekła chłodno Elaina – A mnie… nie sądzę, by kiedykolwiek kochał. Czas mnie nagli panie Baggins. Dziękuję za wspólne wędrowanie. Bądź zdrowy i uważaj na siebie. Uściskaj ode mnie Kilego i Filego. - to rzekłszy, nie dając hobbitowi czasu na reakcję spuściła się w dół po linie i zniknęła mu z oczu.

Bilbo rozdarty nie wiedział co ma począć. Czy biec do krasnoludów i powiadomić ich o odejściu Elainy, czy zostać tu i wołać ją, a może pójść za nią? Biedny aż uderzył ze złości pięścią w kamień, czego zaraz pożałował.

- Wszystko się komplikuje… ała!…. - potrząsał obitą dłonią.

Po kilkunastu minutach miotania się w miejscu postanowił, że lepiej będzie jak powiadomi resztę o odejściu Elainy.

Świt przyniósł ze sobą przeraźliwy chłód. Lodowaty wiatr wdzierał się do krasnoludzkiego miasta, hulając po opuszczonych salach i korytarzach. Wył przy tym dziwnie,. Słychać było jakby głosy, nawoływania, a otchłani odzywały się jakby kilofy i młoty.

Dwalin wyszedł szybko z koszar, gdzie panował w tej chwili taki gwar, iż nie mógł usłyszeć własnych myśli. Krasnoludy już wiedziały, że Elaina odeszła. Powiadomił ich o tym Bilbo w środku nocy, ale dopiero teraz Dwalin poinformował kompanów, co spowodowało taką decyzję krasnoludzicy. Nie zamierzał nic ukrywać, bo postępowanie Thorina od dłuższego czasu mu się nie podobało. Wcześniej nie odzywał się, bo nikt nie ucierpiał, ale teraz gdy Thorin zaczął okazywać wrogość wobec tych, który nie raz dawali mu dowody lojalności i przyjaźni, było jasnym nie wkrótce jego obłęd doprowadzi do jakiejś tragedii. Zwłaszcza, że wróg był u bram, a Thorin nie raczył nawet wydać rozkazów, by zacząć przygotowywać się do obrony Góry.

Dwalin zbiegł po schodach do skarbca, ale ku swemu zdziwieniu nie znalazł tam Thorina, pobiegł więc do sali tronowej, ale i tam było pusto.

- Znajdę cię, choćbyś się ukrył w mysiej dziurze… - mruczał groźnie pod nosem, zastanawiając się gdzie może być Dębowa Tarcza.

W końcu postanowił udać się sali herbowej, gdzie stał ogromny posąg Thora. Charakterystycznym dla tej sali było również to, że posadzką było zastygłe szczerze złoto, wypolerowane do takiego błysku, że odbijała się w niej jak w zwierciadle cała sala, aż po sklepienie.

- Thorin! - krzyknął krasnolud, ale już w tym momencie zauważył postać Dębowej Tarczy, który snuł się po sali.

Ogrom pomieszczenia sprawiał, że krasnoludy były niczym mrówki, a rozpalone pochodnie jeszcze potęgowały złoty blask lustrzanej posadzki. Thorin nie zwrócił uwagi na Dwalina. Stał nieruchomo, zgarbiony, z koroną dziadka na głowie w pysznej zbroi pod płaszczem. Patrzył na swoje odbicie.

- Thorin! - Dwalin podszedł do niego i szarpnął go za ramię. Krasnolud podniósł na niego mętny wzrok.

- Jeśli się pośpieszymy, zdążymy przenieść złoto do niższych sal… ich da się bronić…. Nawet jeśli… Taak… nie będziemy się narażać. Resztę zrobi za nas Dain…

- Dain? Wezwałeś Daina? - zapytał Dwalin zdziwiony.

- Myśleliście, że będę czekał bezczynnie aż te elfie ścierwa zdobędą Górę? O nie… posmakują krasnoludzkiej stali… poświęcę całą armię Żelaznych Wzgórz by bronić skarbu.

- Thorin! Co ty opowiadasz?! Złoto ci obchodzi bardziej niż twoi bracia?! - krzyknął Dwalin.

- Ten skarb jest wart więcej niż wszystko inne... wart jest każdego poświęcenia… A i tak to będzie za mało… - Thorin uśmiechnął się dziwnie.

- Nie jest nic warte! Jest przyczyną twego upadku! - odparł Dwalin, a Dębowa Tarcza spojrzał na niego z gniewem. - Snujesz się po tych salach jak upiór, przesiadujesz w tej wielkiej sali, w koronie na głowie, ale nie widzisz, że jesteś teraz jedynie żałosnym cieniem dawnych władców… Prowadzisz nas wszystkich do zguby, miast do chwały. - Dwalin pokręcił wolno głową zrezygnowany - Nawet ją odepchnąłeś. I to sposób najgorszy z możliwych. Ją, która pierwsza położyłaby głowę pod topór zamiast ciebie. Pozwoliłeś by odeszła...

- Śmiesz mi zwracać uwagę?! - krzyknął Thorin - Ty? Jakbym był jakimś zwykłym krasnoludem… Jestem teraz twoim królem! A ona była zdrajcą! Nie zapominaj!

- Ty zawsze byłeś moim królem, naszym królem, szkoda tylko, że nie widzisz kim się stałeś teraz… sam zdradziłeś. Siebie, ją, nas wszystkich…

- Wynoś się! WYNOŚ! - ryknął Thorin dobywając miecz, ale zatoczył się i upadł.

Dwalin nie podszedł do niego.

- Gdy pod Górę podejdą elfy, będziemy gotowi. Nikt z nas nie będzie patrzył jak nasi bracia giną za nas. - rzekł i odszedł zostawiając Thorina samego.

Słońce powoli różowiło horyzont na wschodzie. Zachód był jeszcze wciąż czarny, nakrapiany srebrnymi gwiazdami. Szła szybko nie odwracając się za siebie. Była już w drodze kilkanaście godzin. Jakiś czas temu trafiła na dawny trakt, łączący niegdyś Erebor i Żelazne Wzgórza. Martwe jałowe okolice Samotnej Góry zmieniły się w pagórki pokryte sosnowymi zagajnikami i zmrożoną przez chłód nadchodzącej zimy, żółtawą trawą. Elainie przypominała się podróż sprzed kilku miesięcy, gdy wraz z czarodziejem wędrowała w przeciwnym kierunku, do Bag End, gdzie miała dołączyć do kompanii Thorina… Krasnoludzica westchnęła i poprawiła płaszcz otulając się szczelniej kapturem. Znów to samo. Każda myśli wcześniej czy później sprowadzała się do Thorina... Odegnała z trudem te natrętne myśli. Skupiła się za to na samym wspomnieniu podróży, pierwszym spotkaniu z Bilbem, Filim, Kilim… uśmiechnęła się do siebie, a zaraz potem spoważniała... Gdy wyruszała z Żelaznych Wzgórz zdawała sobie sprawę, że oto zaczyna się przygoda jej życia i że być może nie będzie jej dane wrócić do domu, a jeśli wróci, to wróci odmieniona. Nie sądziła jednak, że do tego stopnia. Jeszcze kilka dni temu widziała świat i przyszłość w jasnych barwach, a teraz czuła się jak te kamienne posągi, które widziała w Ereborze. Zimna, z sercem stwardniałym w kamień. Zacisnęła pięści i przyśpieszyła kroku. Gdy tylko dotrze do Żelaznych Wzgórz, najpierw przywita się z ojcem, a potem…

Nagły, przeciągły dźwięk rogu, przerwał wczesnoporanną ciszę. Elaina przystanęła i zaczęła nasłuchiwać.

- Niech to… - mruknęła do siebie – Przysięgłabym, że to… - róg znów się odezwał, a Elainie serce zaczęło bić jak oszalałe. Puściła się biegiem przed siebie w kierunku, skąd dochodził dźwięk. Droga prowadziła na lekkie wzniesienie i Elaina pamiętała, że za nim jest dolina, a potem już tylko stepy, aż do samych Żelaznych Wzgórz.

Krasnoludzica wbiegła na pagórek i rzuciła się na ziemię. Wolała się nie ujawniać, dopóki nie upewni się z kim ma do czynienia. Szybko przekonała się, że nie musi się obawiać, bo traktem przecinającym dolinę wędrowała armia. Krasnoludzka armia. Jedyna w swoim rodzaju. Jedyna taka, na widok której Elainie zawsze miękło serce i rozsadzała ją duma.

- Dain… - szepnęła Elaina – Ale… co on tu robi? - zapytała samą siebie i odpowiedź sama jej się nasunęła, – Mogłam się domyślić. Thorin… Idą na odsiecz Ereborowi! Czy nigdy się nie uwolnię od tej przeklętej Góry? - mruknęła wściekła.

Nie była wstanie ominąć wojsk. Poza tym, jako wojownik nie mogła tak po prostu opuścić braci idących na wojnę… A kompania? Przecież ich zostawiłam… też byli mi braćmi… Bilbo miał rację. Elaina zawstydziła się przed sobą, że zostawiła przyjaciół bez pożegnania, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia ze swojej strony. W tym dziwnym zrządzeniu losu dostrzegła możliwość naprawienia swoich błędów. Spojrzała znów w dolinę i uśmiechnęła się sama do siebie.

Krasnoludy maszerowały w równym jak od linijki w szyku, po sześciu w rzędzie. Najpierw hufce ciężkiej piechoty, potem kusznicy i machiny wojenne. Elaina rozpoznała te konstrukcje i uśmiechnęła się szeroko. Efekt genialnej krasnoludzkiej myśli militarnej. Balisty - ogromne kusze bojowe, siejące spustoszenie w szeregach wroga. Wśród zgrzytu pancerzy, skrzypienia kół i odgłosu równego kroku krasnoludzkich zastępów słychać było meczenie. A więc i oddziały kawalerii.

- Król Dain nie zostawiłby swoich ulubieńców. - uśmiechnęła się i w tym momencie dostrzegła dwa potężne górskie kozły z ogromnymi rogami zawiniętymi po bokach, które lekkim galopem podążały wzdłuż kolumny wojska. Rozpoznała w nich przednią straż. Za nimi Elaina dostrzegła Daina. Władca Żelaznych Wzgórz kłusował sobie na bojowym rumaku, którym w tym przypadku był knur. Ponad nim lekko wzlatujac raz po raz frunął czarny jak smoła duży kruk. Za Dainem podążało kolejnych dwóch jeźdźców i w miarę jak zbliżali się, Elaina rozpoznała najpierw pierwszego z towarzyszy władcy.

Był nim Fenrir, jeden z dwóch dowódców armii Żelaznych Wzgórz. Krasnolud dał ostrogi kozłowi i dogonił Daina, odsłaniając jednocześnie drugiego z jeźdźców… Elaina zmrużyła oczy. Zbroja drugiego krasnoluda była znajoma. Kirys i naramienniki w charakterystycznym kształcie. I hełm… bawiła się tym hełmem, gdy była dzieckiem… Wstała bez namysłu i zaczęła szybko schodzić po lekkim stoku. Oczywiście natychmiast została dostrzeżona. Przednia straż migiem znalazła się przy niej.

- Stój! - pierwszy krasnolud, który do niej dotarł skierował w jej stronę włócznię. Elaina uniosła ręce.

- Chwała niech będzie królowi Dainowi! - odparła.

- Kim jesteś? - drugi ze strażników patrzył na nią podejrzliwie.

Dain zatrzymał swojego rumaka i podobnie uczynili obaj krasnoludowie mu towarzyszący. Cała trójka przyglądała się przybyszowi.

Dziewczyna zdjęła kaptur i po chwili usłyszała odgłos kopyt na zmarzniętej ziemi. Spojrzała w tamtym kierunku. Drugi z krasnoludów galopem zbliżał się do nich. Elaina poczuła jak ściska się jej gardło. Teraz już była pewna.

- Ojcze! - zawołała.

- Odejść! Z drogi! - starszy krasnolud odwołał straż i zsiadł z rumaka. Imponująca siwa broda zapleciona była w trzy grube warkocze.. Stary krasnolud bez słowa podszedł i zamknął swoją córkę w żelaznym uścisku.

- Na Durina, myślałem, że cię już nie zobaczę, klejnocie mój najdroższy!

- Tak za tobą tęskniłam! - Elaina wtuliła się w ojca.

- Rain, kuzynie, a co to? - nagle za nimi pojawił się Dain. - Kogo tam tak ściskasz?

- Królu, moja córka.. pamiętasz? - Rain pokłonił się lekko.

- Aaa mała Elainka. - Dain uśmiechnął się do krasnoludzicy – A skąd droga prowadzi, młoda damo? - Dain pozostał na swojej świni, która co jakiś czas głośno chrumkała.

Elaina pokłoniła się nisko.

- Wracam z Ereboru, wasza wysokość. - odparła zgodnie z prawdą.

- A to ciekawy zbieg okoliczności, bo my właśnie się tam udajemy. - rzekł Żelazna Stopa spoglądając na dziewczynę uważnie. Elaina czuła, że przygląda się jej i modliła się by nie zaczął wypytywać…

- Ponoć mają tam kłopoty. Jakieś elfie tałatajstwo chce się dobrać Thorinowi do tyłka? Prawda to? - czarny kruk wylądował na ramieniu Daina - Czy ten kruk mnie okpił i idziemy prosto w smoczą paszczę? - kruk zaskrzeczał wyraźnie oburzony. Elaina zaklęła w myślach, ale spojrzała śmiało na Daina.

- Prawda, mój panie.

- Zatem… co tu robisz? - król zmarszczył krzaczaste brwi – Wiem doskonale w jakim celu opuściłaś Żelazne Wzgórza. Dlaczego zostawiłaś teraz mojego kuzyna? Byłaś przecież pod jego rozkazami.

Rain spojrzał na córkę, podobnie jak Dain oczekując odpowiedzi.

- Thorin… - Elaina wykrztusiła i zamilkła na chwilę – Król pod Górą po śmierci smoka nie widział już we mnie pożytku, więc odeszłam z zamiarem powrotu do ojczyzny.

Zapadła cisza.

- Co on na głowę upadł? Jak to nie widział pożytku?! W dobry żołnierzu nie widział? Już ja mu wybiję z głowy to zrzędzenie! - wybuchł nagle Dain. Knur zachrumkał zaczepnie jakby popierając swojego jeźdźca. Dain wciągnął kilka razy gwałtownie powietrze. - Cóż, ale ja to nie on! - stwierdził w końcu spokojniej, podkręcając rudego wąsa. - Umiem docenić dobrego wojownika! A takich mi teraz potrzeba, więc nie chcę słyszeć o powrocie do domu, młoda damo! - patrzył na Elainę.

- Tak jest, wasza wysokość. - odparła Elaina.

- Bosmar! Jeźdźcie no po luzaka! - zawołał do jednego ze strażników Dain, a ten od razu wykonał rozkaz.

- Rain nie mam serca rozdzielać rodziny, więc Elainka dołączy do hufca kawalerii dowodzonego przez ciebie. - Żelazna Stopa był wyraźnie zadowolony. - No czuję, że nieźle się tam zabawimy!

- Wedle twojej woli, kuzynie! – siwy krasnolud skinął głową i spojrzał z aprobatą na córkę.

Elaina uśmiechnęła się do najpierw do ojca, a potem do króla.

- I to chcę widzieć cały czas! - zawołał Dain uśmiechając się do kobiety.

W tym czasie Bosmar przyprowadził rumaka. Elaina szybko poprzypinała broń do siodła i wsiadła na kozła. To samo uczynił jej ojciec.

- No nie ma na co czekać! - Dain zawrócił rumaka i knur potruchtał z górki, a za nim na kozłach Elaina i jej ojciec. Ereborski kruk znów frunął ponad Dainem.

- No co też można znaleźć przy drodze! - zawołał Fenrir, rozpoznając córkę Raina. - Kto by pomyślał!

- Ano widzisz! - Rain uśmiechnął się. - Mahal świadkiem, bałem się, że i ona mi przepadła.

- Ci co mają w żyłach krew Durina, nie dadzą się ani łatwo złamać, ani pokonać. - odparł Fenrir, na co Rain przytaknął. Potem wymienili jeszcze kilka słów i generał podążył za królem.

- Ojcze… jak się czujesz? - zapytała z troską Elaina, gdy zostali sami – Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś zobaczę cię w pełnym rynsztunku. Byłeś słaby, gdy udawałam się na wyprawę…

- Obowiązkiem krasnoludów jest bronić każdego z królestw. - odparł surowym tonem Rain – Poza tym jestem za stary na dzikie, szalone wyprawy. Bitwa to co innego. - rzekł krasnolud.

- O tak, to naprawdę spora różnica... - mruknęła ironicznie.

- Nie pyskuj starszym. - Rain zmarszczył brwi pod hełmem. - Co ty masz w ogóle na sobie? - spojrzał krytycznie na córkę i lekkie opancerzenie jakie zabrała z Ereboru. - Staniemy obozem, dostaniesz porządną zbroję!

- Ojcze…

- Ani słowa! - Rain nie zamierzał odpuścić czując znów, jak mu się zdawało, pełnię władzy rodzicielskiej nad córką.

- Nie potrzebuję pełnego pancerza! - przewróciła oczami – Będę wdzięczna za porządne blachy na ręce i hełm. Wiesz, że zawsze stawiałam na szybkość… - uśmiechnęła się do ojca. Tak bardzo cieszyła się, że go widzi w dobrym zdrowiu. Jednak wizja bitwy z wojskami Thranduila sprawiała, że bała się o ojca. Wiedziała jednak, że jakiekolwiek próby odwodzenia go od udziału w walce, będą dla niego obrazą. Pozostawało jej być dobrej myśli i wierzyć, że oboje wyjdą z tej awanturki cało.

- Opowiedz no ojcu jakąś anegdotkę z tej wyprawy! Doprawdy nie sądziłem, że się uda Dębowej Tarczy odzyskać Erebor. - Rain gładził swoją brodę kołysząc się w siodle.

- Anegdotkę… - zamyśliła się. Akurat w obecnej sytuacji nie pamiętała zbyt wielu „anegdotek”. Na szybko więc wspomniała jak wpadli w łapy trollom. Widziała po ojcu, że jest z niej dumny. Dopytywał się o wiele szczegółów, a ona opowiadała wszystko. Wszystko prócz tego co dotyczyło relacji jej i Thorina.

Niedługo potem Dain zarządził by armia zatrzymała się i rozpoczęto zakładanie obozu. Przed zmrokiem wszystko było gotowe i czekała ich ostatnia noc nim staną na równinie pod Ereborem. Krasnoludy siedziały wokół ognisk, sprawdzając ostatni raz broń, zbroje, stan balist. Dain zaś krążył po obozie, rozmawiając z żołnierzami i bezpośrednio nadzorując przygotowania oraz podnosząc morale. Rozmyślał nad tym czego mogą się spodziewać pod Ereborem. W końcu dotarł do ogniska gdzie siedzieli Elaina i jej ojciec. Oboje byli zajęci sprawdzaniem broni i rynsztunku. Dain przewrócił nogą pieniek i usiadł na nim. Przez chwilę patrzył na Elainę.

- Jak wyglądała sytuacja kiedy opuszczałaś Erebor? - spytał nagle podnosząc jeden z toporów i oglądając go dokładnie.

Elaina zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią.

- Nie baw się w dyplomatę, moja panno! Mów co widziałaś, muszę wiedzieć na ile mogę liczyć na pomoc Thorina.

- Jeśli nic nie zmieniło się przez ten dwa dni to jesteśmy zdani na siebie. - odparła – Thorin ma jedynie dwunastu towarzyszy. Poza tym zamknął się w Górze.

- A to nowość… Thorin kryjący się po norach jak szczur? Nie może być.

- Może i jest. - odparła Elaina ponuro. - Nie uwłaczam jego odwadze wojownika, ale twój kuzyn panie nie myśli już logicznie, nie jest już tym samym Thorinem jakiego być może pamiętasz. Ma obsesję na punkcie Arcyklejnotu i złota... tylko to go zajmuje i tylko to się dla niego liczy…

Dain zmarszczył czoło i podrapał się po policzku.

- Niech to warg kopnie… to mamy problem. - strapił się, ale tylko na chwilę. - Zajmę się kuzynkiem jak przepędzimy to elfie ścierwo spod Góry… Thranduil jest?

- Nie widziałam go na własne oczy, ale jestem pewna, że jest tam osobiście. Nie przepuścił by szansy by upokorzyć znów Thorina. - Elaina nie kryła niechęci dla elfiego władcy. - Prócz elfów jest jeszcze garstka ludzi z Miasta na Jeziorze… Twój kuzyn obiecał im za udzielone wsparcie zapłatę w złocie, jeśli odzyska Górę. - dodała Elaina.

- Skoro ci ludzie stoją w jednym rzędzie z elfami, mniemam, że Thorin ich okpił. - Dain spojrzał na krasnoludzicę, a ona kiwnęła głową. - Ten krasnolud pragnie swojej zguby czy jak?! - Dain wstał i zaczął chodzić w tę i z powrotem. - Sam ładuje się w gówno warga, a potem chce, żeby go z niego wyciągnąć, bo ugrzązł w nim po szyje i zaczyna mu coś śmierdzieć…

Elaina i Rain milczeli.

- Kto był w jego kompanii? - spytał rudy krasnolud. - Ktokolwiek kto może przemówić temu głupcowi do rozumu!

- Dwalin, Balin… - wymieniła na jednym tchu. - Jego siostrzeńcy…

- Dwalin i Balin, nasi druhowie z Azanulbizaru… - odezwał się Rain patrząc na kuzyna.

- Zaiste, dobrze będzie ich znów zobaczyć. Czy oni próbowali z nim rozmawiać?

- Próbowali… - odparła ponuro. - Nawet Kili i Fili...

- Ale nie dotarło. - Dain domyślił się i pokręcił głową, coraz bardziej wzburzony. Elaina milczała.

Ojciec przyglądał się jej przez chwilę.

- Coś cię trapi? - spytał, widząc smutek na twarzy córki.

Dain również spojrzał na kobietę.

- Smutne jest to co się z nim stało i jak się zmienił. - odparła Elaina sprawdzając naciąg łuku. - Jeśli nie otrzeźwieje, zniszczy wszystko co odzyskał i co ma. - cięciwa brzdęknęła cicho. - I żadna armia, ani rozmowy mu nie pomogą wasza wysokość. – spojrzała na Daina - Jeśli sam nie uświadomi sobie co jest ważne. Kiedyś to wiedział…

Dain milczał dłuższą chwilę.

- Cóż, to zmartwienie zostawię sobie na moment, kiedy pozbędziemy się elfów i ludzi. Na razie mamy na głowie bitwę, a o ile dobrze pamiętam Thranduil to kawał skurczybyka i nie podda się tak łatwo, a w międzyczasie porządnie nam dokuczy. Dość na dziś. Ruszamy przed świtem. Wyśpijcie się.

To rzekłszy Dain odszedł. Po chwili w obozie dało się słyszeć rozkazy by udawać się na spoczynek.

________________

Historia napisana jest na  motywach powieści J.R.R. Tolkiena „Hobbit – czyli tam i z powrotem”oraz ekranizacji tej powieści w reż. Petera Jacksona.