"Rzecz o przypadkach z lasu Sherwood" cz. 3

Rozdział 3

Elisabeth jechała wolno leśną drogą kierując się do Locksley. Jedną dłonią trzymała niedbale wodze, a drugą oparła na biodrze i wpatrywała się w las przed sobą podziwiając jego piękno. Cudowne, przyjemne popołudnie. W przeciwieństwie do przedpołudnia. Całe bowiem spędziła w posiadłości Gisborne’a nic nie robiąc. Marian czuła się nie za dobrze i siedziała w swoim pokoju. Chyba spała. Elisabeth mając dość czekania, aż kuzynka zechce opuścić komnatę, kazała w końcu stajennemu przygotować jej konia i wyjechała zaraz po obiedzie na spacer. Nikt jej nie zatrzymywał. Ojca nie było. Wcześnie rano wyjechał do Nottingham razem z Gisborne’m. Mieli wrócić wieczorem. Allan zaś spał w najlepsze na ławie w sali biesiadnej. Mogła go obudzić, by jej towarzyszył w przejażdżce jak zawsze do tej pory, ale stwierdziła, że poznała już okolicę na tyle dobrze, że nie potrzebowała przewodnika, a tym bardziej ochrony. Od przejażdżki, kiedy to pierwszy raz wymknęła się z Allanem, odbyli razem już kilka wycieczek, korzystając z okazji, że sir John wraz z Gisborne'em wyjeżdżają do Nottingham. Allan za każdym razem protestował, ale przebiegła dziewczyna umiała tak zaszantażować sługę gospodarza, że ten musiał jej towarzyszyć, nie chcąc by zwierzchnik dowiedział się o jego pierwszym nieposłuszeństwie… i każdym kolejnym. O Marian nie musiała się martwić. Kuzynka dotrzymywała tajemnicy. Za każdym razem wracali z przejażdżek przed ojcem i sir Gisborne'em, więc nikt nic nie podejrzewał. Jedynie sir Guy, chodził lekko zachmurzony, bo Elisabeth zmęczona po potajemnych przejażdżkach nie miała ochoty na kolejne w ciągu dnia. Wieczorami po wieczerzy lubiła jednak siadywać właśnie obok niego. Uśmiechnęła się leciutko na myśl o dowódcy straży.
Intrygował ją, pomimo muru dystansu i szorstkości jakim odgradzał się od świata. Był taki ponury, niewiele mówił, prawie w ogóle się nie uśmiechał. Chociaż, nie... Czasem mu się zdarzało. Gdy był z nią. Na przykład wczoraj. Był bardzo serdeczny i uprzejmy. Aż się zdziwiła, że się tak odmienił. Kiedy patrzyła na niego od czasu do czasu podczas haftowania, gdy siedział obok niej i zabawiał rozmową, zdawało jej się, że wcześniej jego twarz była pochmurnym niebem, a tego wieczoru, przez siny płaszcz chmur zaczęło przebłyskiwać słońce. Jedynie gdy spoglądał na Marian lub ona się odezwała, powracał jego ponury, zacięty wyraz twarzy. Jak gdyby chciał coś powiedzieć, coś co dusił w sobie, a nie mógł, nie powinien był, nie chciał?... Była to zagadka, na którą odpowiedź Elisabeth bardzo chciała poznać. Cóż takiego Marian uczyniła sir Guy'owi, że ten nawet nie specjalnie krył się z tym jak ona go mierzi? Delikatne próby wybadania sytuacji ze strony Marian skończyły się zdawkową odpowiedzią, a sir Guy… jego bała się zapytać. Mimo wszystko jeśli siadywali wieczorem razem, a Elisabeth widziała, że jej towarzysz jest wzburzony szybko zaczynała rozmowę tylko między nimi dwojgiem i zagadywała go, dopytując o różne rzeczy. Na początku chyba go irytowała jej ciekawość, bo choć odpowiadał, to zdawało się jej, że nie ma ochoty na rozmowę. Elisabeth nie poddawała się jednak i w końcu sir Guy z lekkim uśmiechem zaczął reagować na jej próby odwrócenia jego uwagi od lady Marian. Coraz bardziej ją fascynował, miał coś co go wyróżniało z rzeszy mężczyzn, których miałam okazję poznać. Szkoda, że taki człowiek marnował się jako sługa człowieka tak żałosnego, jak szeryf Vasey. Szeryf… na samą myśl o nim Elisabeth przychodziło do głowy tylko jedno: mały paskudny szczur. Nie lubiła go, nie ufała mu i nie podobało jej się, że ojciec spędzał z tym okropnym człowiekiem tyle czasu. Jedyną pociechą był fakt, że był z nim sir Guy. Nie wiedzieć dlaczego jemu ufała bardzo.

Elisabeth poprawiła płaszcz na ramionach. Nagle rozległ się głośny trzask suchej gałęzi. Dźwięk był na tyle niespodziewany, że spłoszył trochę jej konia. Zwierzę poderwało się z przednich nóg, stając prawie dęba. Dziewczyna sprowadziła wierzchowca na ziemię, jednocześnie starając się zapanować nad nim, bo kręcił się nerwowo w kółko.
- Już dobrze... – mruknęła.

Usłyszała szelest liści. Obejrzała się szybko za siebie i spostrzegła mężczyznę stojącego na drodze, opartego nonszalancko o łuk. Poczuła się nieswojo, ale nie straciła zimnej krwi.

- Czego chcesz? – rzuciła, siląc się na groźny ton, rozglądała się jednocześnie wokół siebie, w poszukiwaniu towarzyszy rzezimieszka.

- Spokojnie, pani. – rzekł osobnik i podszedł do jej konia. Zaczął głaskać zwierzę po chrapach, a ono wyraźnie się uspokoiło.

- Czego chcesz? – powtórzyła pytanie. – Nie mam złota.

- Córka hrabiego Doncaster nie ma złota? – zaśmiał się.

- Nie mam. – odparła Elisabeth, ale zaraz zmarszczyła brwi – Skąd wiesz kim jestem?

- Mam swoje źródła, pani. A więc? Jakiś datek na biednych? - Robin doskonale się bawił, napędzając stracha dziewczynie.

- Nie mam nic cennego.

- A koń? – odezwał się głos za jej plecami. - Panie, na takich jeżdżą Saraceni. Wart jest tyle co kilka wsi!

Elisabeth odwróciła się momentalnie. Na drodze za nią stało trzech mężczyzn.

- Kim jesteście? – zapytała, drżącym głosem.

- Banitami. – odparł jej ten, który głaskał jej konia.

- Zaraz, zaraz… ty jesteś Robin Hood? – spojrzała na mężczyznę ostrożnie.

- Do usług szlachetnej damie! – Hood skłonił się nisko, z lekko kpiącym uśmieszkiem, prezentując doskonały dworski ukłon.

- Jak możesz napadać na samotną kobietę? – Elisabeth straciła cierpliwość. – Nie mam złota, więc mnie puść! - dłużej nie udało jej się ukryć strachu w głosie.

- Czyli bierzemy konia. Zsiadaj! – odparł Robin z uśmiechem, ale stanowczo. - Much! - skinął głową na mężczyznę, który zasugerował zabranie wierzchowca, a ten podszedł bliżej.

- Pożałujesz... Wszyscy pożałujecie!… – zaczęła dziewczyna, zeskakując na ziemię. Nagle wszyscy usłyszeli gwizd i na skale, która znajdowała się na zboczu powyżej drogi, pojawił się jeszcze jeden banita. Much spojrzał pytająco na Robina, ale on skupiony był na Elisabeth.

- Cóż, piękna pani, chyba jednak datek na biednych odłożymy na później. Wybacz, że cię opuszczam. A robiło się interesująco… - tu Robin uśmiechnął się szelmowsko i wziąwszy niespodziewanie dłoń Elisabeth, złożył na niej pocałunek. Dziewczyna wyszarpnęła rękę, skrępowana.

- Jak śmiesz! - syknęła.

- Robin! – Much wskazał jeźdźców, którzy zaalarmowali mężczyznę na czujce. - Mamy towarzystwo!

Hood podniósł wzrok i zaraz zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Dostrzegł bowiem na czele pochodu Gisborne’a. Ten także zauważył stojących na drodze banitów i co jeszcze bardziej go rozgniewało – Elisabeth.

Guy pognał konia. Za nim ruszyło przynajmniej sześciu jego żołdaków.

- To Hood!!! – krzyknął szeryf, który jechał w wodzie z lordem Longthorn’em i wychylał się w tej chwili przez okno.

- Chodu drużyno! – krzyknął Robin i wszyscy zbiegli w dół zbocza znikając Elisabeth z oczu.

Dziewczyna odwróciła się w stronę zbliżających się jeźdźców. Czuła ogromną radość i ulgę, że znów jest bezpieczna.

- Za nimi! – usłyszała rozkaz Gisborne’a. Żołnierze podążyli za uciekinierami również znikając w zaroślach. Guy tymczasem zatrzymał się przy Elisabeth. Zeskoczył z konia i podszedł do niej.

- Sir Guy, dobrze, że… - zaczęła.

- Co robisz sama w lesie, pani?! – warknął gniewnie.

- Lady Marian odpoczywała w swoim pokoju, więc wybrałam się na przejażdżkę… - rzekła cicho.

- Dlaczego Allana nie ma z tobą, zostawiłem tego darmozjada, żeby cię pilnował! Ostrzegałem cię, że tu nie jest bezpiecznie! – Guy machnął na jednego z żołnierzy, a ten podbiegł, by przytrzymać konia. – Czego chciał Hood? - dopytywał się dalej Gisborne, jednocześnie złapał Elizabeth w pasie i z łatwością wsadził na konia, jakby nic nie ważyła.

- Mojego konia... – odparła Elisabeth cicho, dosiadając rumaka.

Guy pokręcił ze złością głową i wskoczył na swojego czarnego ogiera.

- Na przyszłość, lepiej byś słuchała mych rad. - kontynuował reprymendę Guy – Hood jest nieobliczalny, mógł cię skrzywdzić. A z Allanem sam się policzę…

- Nie, proszę. To nie jego wina. Uciekłam mu… - spojrzała na rycerza błagalnie.

- Nie wtrącaj się w to, co cię nie dotyczy pani! 
Nie miał zamiaru z nią dyskutować, chociaż mimo złości czuł ogromną ulgę, że nie ucierpiała od banitów. Głupia dziewczyna. Szeryf będzie miał używanie z tego, że jej nie upilnował w Locksley jeszcze przez kilka dni, to pewne. Guy zmełł w ustach przekleństwo i westchnął.

Elisabeth opanowała emocje, choć miała ochotę odpowiedzieć sir Gosborne'owi. Nie zrobiła jednak tego, by już nie prowokować. Ale kogo tak naprawdę? Jego?… Niech gada zdrów! Prędzej samej siebie. Chętnie by mu podokuczała, widząc jak się gotuje, nie mogąc zrobić nic więcej prócz rzucania wściekłych spojrzeń. Nie chciała być jednak arogancka ze względu na ojca, by nie musiał martwić się jej niewłaściwym zachowaniem. Poprawiła suknię na koniu, tym maskując wzburzenie i zawróciła ku powozowi.

- Elisabeth! Co ty tu robisz sama? Czego chcieli ci bandyci? Jesteś cała? - starzec wyjrzał z powozu, gdy podjechała bliżej.

- Nic jej nie jest. - Elisabeth usłyszała za sobą głos Guy'a, odwróciła szybko głowę poirytowana.

- Umiem odpowiadać za siebie! - odparła gwałtownie, rzucając Gisborne'owi jadowite spojrzenie. Spuściła zaraz głowę zła na siebie, zaciskając dłonie na wodzy.

Szeryf uniósł brwi z ironicznym uśmiechem, patrząc na skonsternowanego Gisborne'a.

- Twoja córka sir John zdaje się odstawać od tego, co o niej wspominałeś! - zaśmiał się nieprzyjemnie szeryf, mierząc Guy'a i Elisabeth swoimi małymi oczkami.

- Czasem jest… zbyt… - sir John zgromił córkę wzrokiem i wrócił na siedzenie w powozie.

-… narowista? - dokończył szeryf jeszcze bardziej jadowicie. - Ale każdą klacz można poskromić, wiesz lordzie?

Elisabeth aż prychnęła na to porównanie.

- Ojcze, szeryfie... wybaczcie, pojadę przodem. Potrzebuję chwili samotności, by się uspokoić po napadzie tych bandytów. - rzekła siląc się na grzeczny ton i nie dając szeryfowi szansy na serwowanie dalszych, uwłaczających jej uwag dała koniowi piętę i pojechała przodem przed konwojem.

- Gisborne! - Vasey wskazał wzrokiem za panną z kpiącym uśmiechem. Wiedział bowiem, że każąc pilnować dziewczynę, upokarza rycerza. Ale była to idealna kara, za niepowodzenie jakim była kolejna ucieczka Hooda. I to sprzed nosa szeryfa.

Elisabeth kłusowała nieśpiesznie w stronę Nottingham, klnąc w duchu na szeryfa. Nareszcie nie musiała udawać grzecznej, łagodnej i delikatnej dziewczyny, za którą wszyscy ją postrzegali.

- Stary… obleśny…. wyliniały… szczur! - mruczała pod nosem – Zaraza na niego! - to wykrzyczała już głośno. Zaraz po tym doszedł ją tętent końskich kopyt. Serce jej zamarło na chwilę. Czyżby banici wrócili? Obejrzała się za siebie. To był tylko Gisborne. Minę miał strasznie ponurą. Nic nowego… Uśmiechnęła się do siebie i przyśpieszyła do lekkiego galopu. Dziś była na niego zła. Potraktował ją jak dziecko. Postanowiła więc utrudnić mu wykonanie rozkazu szeryfa. Pochyliła nad szyją klaczy. Ojciec sprowadził to zwierze dla niej specjalnie z Ziemi Świętej. Lekka, drobnej budowy, ale niezwykle silna kobyłka zastrzygła uszami.

- Biegnij, kochana! Jakby ścigał nas sam czart! - szept dziewczyny, jej ledwo dostrzegalny ruch bioder i łydka w bok sprawiły, że klacz momentalnie przeszła do cwału. Suknia i płaszcz zafurkotały w powietrzu.

- No to cię mam ptaszyno…. - mruknął Guy, gdy dostrzegł w końcu Elisabeth. Jednak słowa zamarły mu w ustach, gdy dziewczyna nagle gwałtownie przyśpieszyła.

- Ki diabeł… Niech to! - mruknął i pognał swojego ogiera, ale ciężki rycerski koń, choć szybko przeszedł do cwału, dogonił klacz Elisabeth tylko na tyle, by Guy nie stracił jej i jej pani z oczu. Kilka minut później wycieńczony wcześniejszą podróżą i ciężarem rycerza, ogier Gisborne'a zaczął charczeć i zwalniać.

Tymczasem klaczka Elisabeth cwałowała dalej, a spod jej kopyt leciały wysoko w górę grudy ziemi. Gdy dojechały do rozstaju dróg, Elisabeth miast skręcić do Locksley, odbiła dalej w las.

Kilka minut później do rozstajów dotarł również Gisborne. Ujechał kilka metrów w stronę swojego majątku, ale zatrzymał konia i zawrócił ku rozstajom. Na drodze nie było bowiem świeżych śladów kopyt.

- Sprytnie, bardzo sprytnie, moja panno, ale nie dość. - uniósł kącik ust w nieznacznym uśmiechu i najpierw stępa, a gdy ogier odpoczął lekkim kłusem , a potem nieśpiesznym galopem podążył ku starym ruinom.

Elisabeth tymczasem nie znając terenu dalej cwałowała przez las, gdy nagle wyrosły przed nią stare omszałe mury. Wyrosły tak szybko, że spięła nagle już hamującą klacz, a ta, aż wryła się zadnimi nogami w ziemię. Elisabeth mimo, że była doświadczonym jeźdźcem i trzymała się mocno nogami oraz odchyliła do tyłu nie zdołała pokonać pędu z jakiego wyhamowywały i wyleciała przez końską szyję naprzód. Uderzyła mocno o grunt bokiem, aż brakło jej powietrza w płucach. Przez dłuższą chwilę próbowała złapać powietrze, a gdy obite żebra w końcu jej na to pozwoliły, oddychała głośno i łapczywie jak niedoszły topielec wyciągnięty na brzeg.

- Lady Elisabeth! - usłyszała gdzieś z oddali, a potem z bliska. - Elisabeth! - doszedł ją ciężki odgłos kopyt.

Gisborne zeskoczył nieopodal z konia i podbiegł do niej.

- Pani! - odgarnął jej włosy, a gdy zobaczył, że jest przytomna, szybko obrzucił badawczym spojrzeniem jej ciało w poszukiwaniu krwawiących ran.

- Spadłam…. z… konia… Pomóż mi...

- Coś cię boli? - Guy pochylił się nad nią.

- Bok… - odparła cicho.

Mężczyzna położył dłonie na bokach dziewczyny i szybko sprawdził czy nie złamała żeber. Elisabeth drgnęła, jakby chciała się odsunąć. Dostrzegł zażenowanie na jej twarzy.

- Potłukłaś się. Tylko tyle. - zabrał ręce.

- Co za szczęście… - podniosła się lekko na rękach - Och, na litość Boga! Pomóż mi wstać… - spojrzała na Guy'a i wyciągnęła ku niemu dłoń. Ale zamiast uścisku, poczuła jego dłonie znów w talii i pod ramionami. Podniósł ją ostrożnie z ziemi i poszedł w stronę obalonego pnia.

- Było uciekać? - mruknął karcąco.

Elisabeth nie odpowiedziała, unosząc się zranioną dumą jeźdźca. Guy powoli posadził ją na obalonym pniu i podszedł do ogiera. Z juk wyjął mały bukłak z wodą i wrócił do dziewczyny. Wciąż wciągała szybko powietrze, ale jej blada buzia powoli nabierała naturalnego rumieńca.

- Napij się. 

- Nie chce mi się pić. - mruknęła w odpowiedzi, lekko się krzywiąc.

- Pij! - rzekł twardo, że aż się przelękła.

Strach jej jednak szybko przeszedł i spojrzała na niego, zła. Uniósł lekko brwi.

- Gdzieś jeszcze czujesz ból? 

- Najbardziej ucierpiała moja duma. - westchnęła z lekką irytacją.

- Od tego się nie umiera. - rzekł szorstko.

- Przestań mnie tak traktować! Umiem sobie radzić!...

Guy uniósł brew, nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Raczej kilku cichych słów. Elisabeth wzburzona, nagle spróbowała wstać. Niestety zbyt gwałtownie. Zakręciło jej się w głowie i zatoczyła się. Gisborne złapał ją w ostatniej chwili.

- Widzę. - rzekł ze złośliwym uśmieszkiem, znów trzymając ją na rękach. Dziewczyna spojrzała na niego, a widząc jego uśmiech spuściła wzrok speszona i zła na siebie, że znów nie umiała się opanować. Choć hardość i duma nigdy jej nie przeszkadzały, to unikała sytuacji, kiedy one gwałtownie zaczynały dominować w jej zachowaniu. Głównie dlatego, że nie było to dobrze widziane przez innych. Wzięła oddech.

- Czy możesz mnie postawić, sir Guy? - spojrzała mu w oczy już pewniej.

Mężczyzna jednak posadził znów na pniu.

- Posiedź jeszcze chwilę pani. - rzekł spokojnie, poważniejąc. - Napij się.

Elisabeth wzięła bukłak i posłusznie upiła.

- No, tak lepiej. - mruknął, patrząc na dziewczynę.

- Owszem, bo nie wrzeszczysz na mnie, jak na swoich pomagierów! - odparowała i oddała mu wodę.

- O, znów pokazujesz pazurki. - Guy wstał i zaniósł bukłaczek do sakwy. Nie zamierzał wdawać się z nią w jałowe przegadywanki. - Nie będę na ciebie wrzeszczał, jeśli schowasz te pazurki i pozwolisz mi wykonywać rozkazy twego ojca i szeryfa. - wrócił do niej i usiadł obok, wyciągając nogi przed siebie. Ramiona założył na piersi. - Inaczej, lady Elisabeth, pobyt w moim majątku przestanie być przyjemnością, bo będzie za tobą chodził oddział moich ludzi.

- Zawsze się wysługujesz innymi? - fuknęła dziewczyna, otrzepując suknię z ziemi.

Guy się uśmiechnął i pokręcił w milczeniu głową. Jej zadziorność zaczynała go bawić.

- Tak. Od tego mam ludzi. - wstał. - Dość pogaduszek. Z pewnością twój ojciec i szeryf są już w Locksley. - podprowadził klacz. - Wsiadaj!

- Rozkaz, panie. - burknęła i ostrożnie dosiadła konia.

- Niepotrzebny sarkazm. - skwitował to Guy i wskoczył na siodło. - A teraz grzecznie. Stępa. Do samego Locksley.

Elisabeth zgromiła go wzrokiem, ale Guy jedynie się zaśmiał. Dziewczyna zacisnęła usta i odwróciła od niego głowę. Całą drogę przez las milczała. Gdy jednak zobaczyła pierwsze prześwity, a między nimi dwór, wstrzymała konia. Guy momentalnie się również zatrzymał i chwycił wodze klaczy Elisabeth.

- Dość ucieczek na dziś! 

- Nie chcę uciekać… - odparła spokojnie dziewczyna. - Nie mów proszę nikomu o upadku. - spojrzała niepewnie na mężczyznę, nie umiejąc przewidzieć jaka może być jego reakcja.

- A czemuż to? - Guy puścił wodze klaczy, zaskoczony prośbą.

- Nie chcę martwić ojca. Mogę liczyć na twoją dyskrecję, panie? - Elisabeth przekrzywiła lekko głowę na bok, patrząc na niego.

Guy zmarszczył brwi. Już miał odmówić, ale szybka kalkulacja sprawiła, że jednak się zawahał. Upadek tej dziewczyny był czymś, co z pewnością przeważyłoby szalę goryczy dzisiejszego dnia. I u lorda Longthorna. I u szeryfa. Zbyt cenił swoją skórę, by dobrowolnie się narażać.

- Jesteś pani pewna, że prócz obitego boku nic ci nie jest? - zapytał dla zasady. - Nie mogę narażać twego zdrowia…

- Jestem pewna. Bóg mnie uchował. - odparła, nim skończył zdanie.

- Dobrze więc. - rycerz kiwnął głową.

- Dziękuję, sir Guy. - usłyszał ciche słowa i spojrzał znów na dziewczynę, a ona posłała mu serdeczny, szczery uśmiech i ruszyła ku dworowi.

Gisborne podążył za nią. Nie wiedział jak interpretować jej zachowanie. Wszystko wyglądało na szczere, ale… przejścia z Marian nauczyły go nieufności do kobiet. Delikatna, cicha córka lorda w jednej chwili potrafiła go urzec, a zaraz potem sprawić, by zaciskał pięści ze złości i irytacji zachowaniem tego kapryśnego stworzenia. Czuł się zdezorientowany, zwłaszcza, że nie zamierzał być po raz kolejny obiektem manipulacji jakiejś dziewki.

Gdy tylko wyjechali na polanę, zostali dostrzeżeni przed służbę z Locksley. Także ludzie lorda czekali na swą panią i kilku wyszło im naprzeciw. Guy zauważył swoich żołdaków, tych samych, których wysłał za Hoodem. Wrócili z pustymi rękami. Zacisnął usta wściekły. Decyzja, by zataić wypadek lady Elisabeth, okazała się w tej sytuacji faktycznie rozsądna.

Gdy podjechali pod dwór ludzie lorda Longthorna wyręczyli służbę Guy'a - odebrali konie i zaprowadzili je do stajni. Guy puścił pannę przodem, sam jednak trzymając się blisko. Jak tylko przekroczyli próg domu, na sień wybiegła Marian. Była wyraźnie zaniepokojona, ale gdy zobaczyła kuzynkę uśmiechnęła się i uściskała ją. Ojciec Elisabeth nie był skłonny do aż takich żywiołowych powitań… a tym bardziej szeryf, który spacerował w tę i z powrotem po komnacie. Guy widział uśmieszek pogardy, kiedy bliscy witali się z Elisabeth, gdy jednak jego wzrok padł na Gisborne'a, zebrał skórzane rękawice ze stołu i podszedł do drzwi.

- I widzisz sir John, mój Gisborne jak zawsze niezawodny! Córuchna cała i zdrowa. - Vasey klepnął raźno w plecy Guy'a, który zacisnął pięści, czując narastający gniew, bo idealnie wyczuwał ironię w słowach szeryfa. - Oczywiście, ta niezawodność nie dotyczy Hooda...

- Panie!… - syknął Guy do szeryfa.

- A nie mam racji? Gisborne?! Nie mam racji?!
Sir John, Elisabeth i Marian stali obok przyglądając się scenie w milczeniu. Sir John głęboko gardził szeryfem, ale był mądrym i obytym człowiekiem i wiedział, że jawne okazywanie pogardy i niechęci osobom z przerośniętym ego, do tego u władzy, jest co najmniej nie rozważne. Milczał zatem, przybrawszy beznamiętny wyraz twarzy. Marian spuściła głowę. Było jej szkoda Guy'a, ale nie zamierzała się wtrącać. Zresztą Guy zapewne, by sobie tego nie życzył.

Elisabeth tymczasem to płonęła rumieńcem, to bladła. W końcu podniosła wzrok na mężczyzn.

- Jak możesz być tak niesprawiedliwy panie? - wyrzuciła z siebie, a wszyscy momentalnie na nią spojrzeli - Czy sir Gisborne nie służy ci od wielu lat wiernie? Czy masz wierniejszego sługę od niego? Bardziej oddanego i mężnego?

- Elisabeth! - sir John pociągnął ją za rękę. 
Vasey odwrócił w stronę dziewczyny jak kobra, która upatrzyła sobie nową ofiarę. Ale Elisabeth nie patrzyła na szeryfa, ale na Guy'a, który wyraźnie zaskoczony przyglądał się dziewczynie, chcąc zrozumieć jej motywy.

- To, że nie jest w stanie złapać banity nie jest jego winą! 

- A czyją niby?! 
Vasey podszedł do Elisabeth.

- Twoją, panie.

- Dość, wystarczy tego Elisabeth! - ojciec szarpnął ją mocniej.

- Doprawdy?… - na twarz szeryfa wypłynął jadowity uśmieszek.

- Tak!… 

- Elisabeth, dość. Wystarczy. - Guy odezwał się niespodziewanie.

- Ale…

- Nie potrzebuję, by broniła mnie niewiasta. - rzekł.

Vasey skwitował wypowiedź dowódcy jedynie uśmieszkiem i skierował się pogwizdując korytarzem w kierunku wyjścia z dworu.

- Postępy, widzę postępy Gisborne. Tak trzymaj. - mruknął przechodząc obok Guy'a. Odwrócił się jeszcze na progu. - Gisborne… i przyłóż się do zadania jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa naszych gości. Szkoda byłoby, gdyby twoja obrończyni zginęła od banitów. Choć może wtedy miałbyś większą motywację by dopaść Hooda! 
Vasey wyszedł. 

Sir John nie czekając ruszył na piętro, bardzo wzburzony.

- Elisabeth na górę! Musimy zamienić kilka słów. Nie będę czekał! - zawołał głosem nie znoszącym sprzeciwu. Był wściekły na córkę. Elisabeth spuściła wzrok i poszła za ojcem.

- Nie musiałaś pani. - Gisborne złapał lekko za rękę, gdy koło niego przechodziła.

Elisabeth zatrzymała się i spojrzała w górę. Patrzył na nią łagodnie oczami w odcieniu zimnego błękitu.

- Zachował się podle i niesprawiedliwie. Należało coś powiedzieć... - szepnęła szybko.

- To nie twoje sprawy, pani! - rzekł twardym tonem, a ona zarumieniła się, zawstydzona. Wyrwała dłoń i szybko wbiegła po schodach na górę. Nie oczekiwała pochwał ani peanów na cześć, ale nie spodziewała się tak negatywnej reakcji Guy'a. Oddała płaszcz Mary i poszła do ojca. Tu też nie spodziewała się usłyszeć nic miłego.

Tymczasem Guy, gdy Elisabeth odeszła, spojrzał ponuro na Marian.

- Gdzie jest Allan? 

- Szeryf kazał go przykuć do pręgierza na skraju Locksley. - odparła Marian i zostawiła Guy'a samego również udając na piętro. Mężczyzna uderzył kilka razy rękawicami w dłonie, potem usiadł na krześle przy kominku i przymknął oczy. W oddali zamruczał grom.

Drzwi skrzypnęły cicho, gdy Elisabeth weszła do komnaty ojca.

- Zamknij drzwi. - surowy głos, utwierdził ją w obawach, które żywiła idąc tutaj. Wykonała polecenie i czekała. Ojciec pisał list. Patrzyła jak macza pióro w atramencie i stawia literę po literze. Arkusz powoli zapełniał się słowami i choć trwało to w nieskończoność, dziewczyna nie śmiała się odezwać słowem. W końcu gdy pergamin był zapisany do połowy ojciec się odezwał.

- Zawiodłaś mnie Elisabeth. Coś ty sobie myślała? Złamałaś mój zakaz i naraziłaś siebie na niebezpieczeństwo!… - lord odłożył pióro. - A potem jeszcze to twoje zachowanie… - skrzywił się z niesmakiem. - Kobieta winna jest milczeć w obecności mężczyzn, a tym bardziej starszych od niej! - mimo, że mówił cicho, ton głosu powodował, że Elisabeth było coraz bardziej wstyd. - Ostrzegałem cię, nie raz, nie dwa. Szeryf to niebezpieczny człowiek. Nieobliczalny. Co ci przyszło do głowy, żeby bronić tego Gisborne'a? Nie godzi się pannie wypowiadać na takie tematy! Marian umiała się zachować! A ty?...

Elisabeth czuła, że gardło jej się ściska. Ostatnią siłą woli powstrzymała się przed płaczem. Banici, upadek, zbesztanie przez sir Guy'a, reprymenda od ojca… jaka przykrość ją jeszcze dziś spotka.

- ...Matka by się za ciebie wstydziła, gdyby żyła! - dodał na koniec. Elisabeth z trudem przełknęła ślinę. - Jutro udamy się do opactwa Kirklees na nabożeństwo. Będziesz miała okazję, by prosić Boga o wybaczenie. A teraz odejdź!

Dziewczyna dygnęła jak najlepiej potrafiła. Odwróciła się plecami do ojca i gdy już nie widział pozwoliła, by po jej policzkach popłynęły łzy. Na korytarzu zasłoniła usta dłonią i zaniosła się płaczem. Uwaga o matce, która odeszła kilka lat temu zabolała ją bardzo. Zwłaszcza, że Elisabeth wciąż starała się doścignąć ideał, jakim była dla niej zmarła lady Longthorn. Ojciec wiedział jak zagrać na jej uczuciach. Jakby tego było mało, przy każdym spazmie płaczu dawał o sobie znać bok, co jeszcze bardziej rozżaliło dziewczynę.

- Pani? - usłyszała nagle i zobaczyła stojącego u szczytu schodów sir Guy'a. Obtarła łzy i wyprostowała się z godnością. Mimo to mężczyzna przyglądał jej się z troską. Podszedł bliżej. - Jeśli mogę jakoś pomóc…

Elisabeth drgnęła i pokręciła szybko głową, nie mogąc wypowiedzieć słowa, by znów się nie rozpłakać. 
Guy zmarszczył brwi - nie przekonywało go to. Co gorsza poczuł się podle, gdy uświadomił sobie, że może jest po części powodem jej żalu. Ujął delikatnie rękę dziewczyny.

- Wybacz, że zamiast wdzięczności za wstawienie się, okazałem złość. - szepnął. - Przestała na chwilę płakać, drugą dłonią otarła policzki, zaskoczona. - Jestem wdzięczny i doceniam twoje poświęcenie, pani. - pochylił się i lekko musnął wargami jej dłoń.

Gdy znów na nią spojrzał, nie płakała, ale uśmiechała się.

- Obiecaj jednak, że nie będziesz więcej narażała się szeryfowi. - dodał grożąc jej z uśmiechem palcem. - Przed nim nie będę mógł cię ochronić, pani.

- Obiecuję sir Guy. - odpowiedziała i położyła dłoń na jego ramieniu, ledwo powstrzymując się by go nie uściskać. Pozostała jednak tylko przy tym i przy serdecznym uśmiechu, choć czuła się w tym momencie bardzo szczęśliwa i chętnie by to okazała. Uświadomiła sobie bowiem, że to jego odtrącenie jej pomocy zabolało ją najbardziej z całego pasma dzisiejszych niepowodzeń. A gdy teraz stał przed nią, lekko uśmiechnięty, gdy patrzył na nią z sympatią, czuła ulgę.

- Muszę już iść, Mary zaraz będzie mnie szukać. - rzekła ostatni raz tego wieczora patrząc w jego sinoniebieskie oczy.

- Zatem dobrej nocy panno Elisabeth. - Guy skinął głową.

- I tobie, panie. - odparła, zsuwając dłoń z jego ramienia.

Guy patrzył za nią dopóki nie zniknęła za rogiem korytarza. Potem oparł się ciężko o ścianę i wciągnął mocno powietrze. Spojrzał przez mały świetlik w końcu korytarza. Wiatr na zewnątrz poruszał koronami drzew, gnając ciemne chmury, od których niebo nad lasem zaczęło już ciemnieć.

______________
Kolejny, czwarty odcinek opowiadania tutaj.