"Rzecz o przypadkach z lasu Sherwood" cz. 4

Rozdział 4

Burza nadeszła niezwykle szybko, pokrywając swoim cieniem cały Sherwood, Nottingham i okoliczne wioski przy okazji posyłając na ziemię spore, jak na tę letnią porę roku, ilości wody.

Dwór w Locksley skrył się w mroku. Pochodnie zazwyczaj oświetlające drogę do dworu pogasły, a strażnicy skryli się pod najbliższymi zadaszeniami. Co jakiś słychać było ich przytłumione zawołania i odezwy, ale odgłos deszczu uderzającego o grunt i dachy zagłuszał w większości wszystko.

Allan, przywiązany do pręgierza na środku wsi spoglądał w kierunku dworu, mrużąc zalewane deszczem oczy, ale przez to i ciemność niewiele w stanie był dojrzeć. Ręce wygięte w tył i związanie bolały go w stawach. Modlił się, by ta noc minęła szybko. I klął na Elisabeth. Przez nią tu wylądował. Najgorsze było jednak to, że czekało go jeszcze spotkanie z Guy'em. I tego się bał się - dowódca szeryfowej straży nie pozostawał w tyle za swoim pryncypałem, jeśli chodzi o okrucieństwo w karaniu. Na razie jednak ta perspektywa wydawała się odległa jak wieczny żywot. Teraz dręczył go inny strach. Naturalny. Przed ciemnością, nocą, zimnem. Każdy dźwięk w deszczu jego świadomość potęgowała i modyfikowała, nadając mu dziwne i przerażające kształty. Allan, w końcu zamknął oczy i zaczął myśleć o rzeczach dobrych. Nie było wyjścia, inaczej by zwariował. Mimowolnie przyszły do niego wspomnienia z nie tak przecież odległych czasów, kiedy był członkiem drużyny Robina. Powoli też przychodził na niego sen i półświadomie uśmiechał się wspominając chwile spędzone razem z drużyną. Marudzącego Much'a, Małego Johna, który lubił siadywać z boku, Willa, który równie milczący zawsze dłubał w drewnie nowe użyteczne przedmioty…

- Allan… - kobiecy głos doszedł do niego jakby z oddali. Poruszył się, próbując wrócić do świadomości. - Allan...

Dotyk na policzku, sprawił, że otworzył lekko oczy. Zobaczył przed nosem kobiecą twarz. Zielone oczy patrzyły smutno, spod lekko zmarszczonych brwi. Nie było już ciemno, bo wszystko to zobaczył dość wyraźnie, jednak słońce jeszcze nie wzeszło. Przestało też padać.

- Panienka Elisabeth… - wycharczał i potrząsnął głową chcąc bardziej otrzeźwieć. Krople wody z jego głowy upstrzyły buzię dziewczyny, która lekko się cofnęła. Zaraz jednak zdjęła z siebie wełniany płaszcz i okryła nim dokładnie przemoczonego Allana. Potem wstała i chwyciwszy sukienkę, by nie umoczyła się od błota, podbiegła w stronę dworu.

- Kto tu był w nocy?! - nagły krzyk tuż nad głową, a zaraz też chłód jaki poczuł, gdy ktoś zerwał mu z ciała okrycie, wyrwał Allana z drzemki, w jaką zapadł gdy Elisabeth odeszła. W sumie dopiero, gdy ujrzał mokry, ubłocony płaszcz, który trzymał w dłoniach Gisborne, uświadomił sobie, że jej wizyta nie była snem. Rozejrzał się. Wieśniacy stali dookoła przyglądając się scenie. Przed dworem też kłębił się mały tłumek gapiów.

- On tu nie był przywiązany dla przyjemności żebyście okrywali go do snu! - wrzasnął znów Gisborne, zwijając płaszcz w kulę i spojrzał wściekły na Allana, który skulił się w sobie. - Kto ci to przyniósł? Może twój stary druh Robin? - przykucnął przy nim i chwycił go za materiał pod szyją, unosząc lekko z ziemi. Zastane w nienaturalnej pozycji ramiona strzeliły w stawach. Allan jęknął.

- Nie, no skąd… jak Robin?

- Zła odpowiedź! - Gisborne trzasnął go w twarz wierzchem nabitej metalem rękawicy i wstał. Allan poczuł w ustach słodkawy smak i spływającą po wardze ciecz. Oparł głowę o pal i przymknął oczy, bo ból się nasilał. - Ponawiam pytanie! Kto. Przyniósł. Ten. Płaszcz?! - Guy skierował swój gniew na wieśniaków. Przez chwilę panowała cisza.

- Ja.

Allan otworzył lekko powieki. Elisabeth i Marian stały między mieszkańcami Locksley. Marian lekko z tyłu, Elisabeth krok bliżej.

- Co? - Gisborne, odwrócił się powoli. - Kto to powiedział?!

Elisabeth patrzyła zatrwożona na wściekłego Guy'a i zaczęła żałować, że się odezwała. Był tak przerażający, tak nieobliczalny w swoim gniewie… Siniak na policzku Allana i krew cieknąca z pękniętej na nim skóry i rozciętej wargi z pewnością były dziełem sir Gisborne'a.

- Elisabeth… - cichy, ale nerwowy głos Marian i dotyk dłoni na ramieniu, dawał do zrozumienia, że lepiej się wycofać. Spojrzała po ludziach – ci, którzy stali najbliżej i słyszeli, jej odpowiedź patrzyli na nią w pełnym napięcia oczekiwaniu. Spuściła głowę. Nie, nie mogła stchórzyć. A może, by jednak się wycofać… Wczoraj przecież ją ostrzegał, by nie narażała się już szeryfowi… przecież ostrzegał! Czemu sobie to zlekceważyła? Podniosła oczy i napotkała wzrok sir Guy'a.

- Kto się odezwał? - słowa, choć wypowiedziane ciszej nie straciły na swojej grozie. Elisabeth podniosła drżącą rękę.

- Ja. Ja przyniosłam płaszcz i okryłam nim Allana.

Guy wciągnął kilka razy powietrze. Wszystko się w nim gotowało. Moment kiedy Elisabeth podnosiła ramię widział jakby w zwolnionym tempie i dopiero po chwili dotarło do niego, co ta dziewczyna robi. Sekundę wcześniej przyglądał się uważnie Marian, bo taki heroiczny gest, pełen odwagi i poświęcenia doskonale pasował do jej wizerunku obrońcy uciśnionych. Dopiero, gdy Elisabeth się odezwała prawda dotarła do niego z całym impetem.

- Rozejść się! Won! - ryknął na mieszkańców Locksley, a ci czym prędzej zaczęli umykać z placu. Elisabeth aż podskoczyła, tak bardzo przestraszył ją krzyk. Odruchowo cofnęła się do Marian. Gisborne szedł powoli w ich stronę, a one czuły się, jakby zbliżał się do nich jakiś drapieżnik. Elisabeth przełknęła ślinę, ale nie spuszczała oczu z rozjuszonego mężczyzny. W tym momencie żałowała, że postanowiła być odważna.

- Wiesz co to posłuszeństwo, Elisabeth? - Guy pochylił się do dziewczyny. - I autorytet?

Dziewczyna milczała.

- Oczekuje odpowiedzi.

- Wiem. - wykrztusiła.

- Doprawdy? Ośmielam się nie zgodzić. Wczoraj prosiłem, byś nie sprzeciwiała się już szeryfowi. Ale zlekceważyłaś moją radę. Po raz kolejny. - dziewczyna spuściła wzrok, ale on podniósł gwałtownie jej podbródek w górę. - Dopóki robiłaś błazna ze swego ojca, niewiele mnie to obchodziło, ale dziś podważyłaś publicznie autorytet prawa, jakie tu obowiązuje. Ale nie powinno mnie to dziwić. - rzekł ze ironią - To u was rodzinne. Najpierw kuzyneczka Marian, teraz ty… może powinienem przyjrzeć się bardziej sir Johnowi? Gdyby nie to, że szeryf mu ufa, to wierz mi, zrobiłbym to z przyjemnością… - rzekł jej do ucha.

- Guy, proszę... Jest przerażona. - Elisabeth usłyszała głos Marian.

- Milcz! - warknął na nią i spojrzał znów na Elisabeth - Mając jednak na względzie, że jesteś tu od niedawna i być może nie zrozumiałaś dobrze zasad tu panujących, nie powiem szeryfowi o twojej nielojalności, a ciebie nie spotka kara. - zabrał dłoń od jej twarzy. - To będzie taka nasza mała tajemnica. I jedna, ostatnia szansa. - rzekł i wcisnął jej w ręce ubłocony płaszcz. Potem wyminął dziewczęta, wsiadł na konia i pokłusował w stronę Nottingham.

- Elisabeth, chodź. - szepnęła Marian do stojącej na słup dziewczyny. - Mówiłam, żebyś uważała…

- A Allan?

- Guy nie dał rozkazu, by go rozkuli.

Kroki Gisborne'a odbijały się od ścian zamkowych korytarzy głośnym echem. Strażnicy widząc dowódcę, od razu stawali na baczność bezbłędnie odgadując po jego minie, że dziś nie ma z nim żartów i żadne uchybienie nie ujdzie płazem. Dwóch wartowników stojących przed komnatą szeryfa wyprężyło się, gdy tylko Guy wyszedł zza zakrętu.

- Szeryf u siebie? - zapytał i nie czekając na odpowiedź wszedł.

- Gisborne! Dobrze, że jesteś! - szeryf spojrzał na niego znad pergaminów. - Wreszcie. Jak tam twój pachołek? Ten, jak mu tam? Allan? Zrozumiał czym jest lojalność?

- Utrwala tę lekcję. - mruknął Guy.

- I dobrze, bardzo dobrze. - pochwalił go szeryf. - Ale dość gry wstępnej, przechodzimy do konkretów. - Szeryf wstał i podszedł do okna, z którego rozciągał się widok na miasto i tereny daleko poza nim. - Co myślisz o Longthornie? Całkowite przeciwieństwo swego poprzednika na majątku Knighton. Brakowało nam takiego człowieka.

Guy skrzywił się wspominając nieposłuszeństwo młodej panny Longthorn.

- Prawda, to dobry sojusznik. - odparł. - Odnoszę jednak wrażenie, że jest niezdecydowany.

- Coś ty taki dziś skwaszony Gisborne! Psujesz cały mój wspaniały nastrój, z którym się obudziłem! Ha! Pewnie śliczna Elisabeth dała ci kosza? Dziwne, skoro tak mocno cię wczoraj broniła! Ale któż zrozumie kobiety? Choć w tym przypadku było to do przewidzenia. Nie masz szczęścia do tej rodziny Gisborne! Stąd wniosek, że sam jesteś sobie winny! A poza tym mówiłem, ci – baby to zło.

Guy milczał. Nie miał zamiaru zdradzać prawdziwych powodów kiepskiego humoru, ani tym bardziej wdawać się w kretyńskie dyskusje z Vasey'em, zwłaszcza gdy ten miał nastrój na dogryzanie mu w sposób wyjątkowo wredny. Mimo to nie mógł sobie odmówić dogryzienia szeryfowi.

- Jakie plany na dziś? Lochy puste - wieszać nie ma kogo. Podatki zebrane - chłopi mają puste kieszenie i stodoły.

- Zawsze można kogoś złapać. Każdy jest winny, pamiętaj Gisborne, trzeba znaleźć tylko odpowiedni przepis i bach! Zadynda! - szeryf nie wyczuł ironii z jaką wypowiedział słowa rycerz. - Wiesz na co mam dziś ochotę? Na pławienie się w świadomości, że nasze plany wkrótce dojdą do skutku! Czeka nas świetlana przyszłość Gisborne! Książę Jan nas ozłoci! Longthorn zgodził się dać nam swoich zbrojnych. A to istotne, zwłaszcza, że za kilka tygodni wraca król, a my wtedy wyjdziemy mu na spotkanie. - szeryf wyszczerzył się paskudnie.

- Sprawdziłeś te informacje? Który to raz z rzędu Ryszard wraca do Anglii? - Gisborne urwał jedno winogrono z kiści leżącej na półmisku i włożył sobie do ust.

- Ta informacja przyszła wprost od księcia Jana.

- To wiele zmienia.

- Zmienia wszystko Gisborne! - szeryf zacisnął pięści w tryumfującym geście. - Lata pracy, zmagania się trudnościami, z tym wypierdkiem Robin Hoodem i wreszcie przychodzi czas zapłaty. Ale musimy być czujni do samego końca. Jedno potknięcie i wszystko runie! Wszystko, wszystko musi byś perfekcyjnie dograne. Sojusznicy zjednani. Wracaj więc do Locksley i przypilnuj, by niezdecydowany się zdecydował! Jasne?!

- Tak jest panie.

- Możesz też urządzić ucztę u siebie. Wiesz, trzeba się integrować. - zasugerował szeryf. - Może być jutro. Albo nie! Po jutrze. Wtedy mam wolny wieczór.

- Jak sobie życzysz, sir. - Guy urwał jeszcze kilka winogron i zabrał rękawice ze stołu.

- I nie podżeraj moich winogron! - warknął za nim szeryf, gdy ten wychodził.

Gisborne przewrócił tylko oczami i rozgryzł słodkie owoce. Kilkanaście minut później minął bramę główną i skierował się ku Locksley.

- Mary, zabierz to! - Marian podała służce ubłocony płaszcz Elisabeth gdy tylko weszły do dworu – I każ wyczyścić.

- Czy z panienką wszystko dobrze? - piastunka stała dalej, patrząc na swą podopieczną, która rozdygotana siedziała na skraju łoża. - Sir Gisborne głośno krzyczał, a ona jest taka wrażliwa. Mówiłam, żeby tam nie szła...

- Jest tylko zdenerwowana. Uspokoję ją, a tym zajmij się płaszczem. - rzuciła Marian bardziej zdecydowanym głosem i wypchnęła Mary z komnaty. Gdy drzwi się zamknęły za służącą, Marian podeszła do kuzynki.

- Ostrzegałam cię, że z Guy'em nie ma żartów.

- Tak, wiem. - dziewczyna spojrzała na Marian. - Ale wczoraj był zupełnie inny, skąd ta zmiana Marian? Nie rozumiem, to był tylko płaszcz…

Marian usiadła obok.

- Guy ma dwie twarze. Tę dla osób, na których mu w jakiś sposób zależy i tę drugą. Dla reszty świata. Obie różnią się od siebie jak dzień i noc. Potrafi być miły, szczodry, czuły i troskliwy. Ale umie również być okrutny i gwałtowny. Byłaś dziś tego świadkiem. W takich chwilach Guy jest zdolny do wszystkiego. DO WSZYSTKIEGO Elisabeth. Nie cofnie się nawet przed zabiciem kogoś. On jest pod dużym wpływem szeryfa, a to wyjątkowo podły człowiek i wyciąga z Guy'a same najgorsze cechy.

Elisabeth spuściła głowę.

- Chyba dobrze poznałaś Guy'a.

- Tak, mieszkam tu od urodzenia, widziałam przejęcie władzy przez Vasey'a. I to co czynił Gisbrorne z jego rozkazu. To były nieraz straszne rzeczy. - westchnęła Marian. - To dumny mężczyzna, który nie wybacza zniewag. Choć gdyby chciał zjednałby sobie serca mieszkańców Locksley, ale woli być okrutnikiem. Ludzie go nienawidzą i boją się, tak jak szeryfa.

- Ja go nie nienawidzę… - odparła cicho Elisabeth. - Ja go lubię.

- Moja biedna Elsa… - Marian pocałowała dziewczynę w czoło. - Nie zabił ci członków rodziny, nie spalił domu, nie doprowadził do nędzy. Nie masz realnych powodów by go nienawidzić…

- A uczynił to tym wszystkim ludziom?

- Większości.

Elisabeth milczała długo układając sobie wszystko w głowie.

- Moje uczucia do niego nie zmieniły się po tym co powiedziałaś. Nadal go lubię, bo był dla mnie dobry. To szeryf sączy mu zło do serca… Ja myślę, że on musi być bardzo nieszczęśliwy.

- Tak. I samotny. Sam mi kiedyś powiedział. „Nie mam nikogo”… Zawsze szukał kogoś, kto byłby dla niego ucieczką od życia w Nottingham.

- I znalazł? - zapytała niepewnie Elisabeth.

Marian przez chwilę miętoliła okucie paska.

- Zdawało mu się, że znalazł. Ale chciałabym, żeby spotkał kogoś, kto go pokocha, bo mimo wszystko wart jest tego.

Elisabeth uśmiechnęła się lekko.

- A ty Marian? Jak to z tobą jest? - spytała nagle.

- To znaczy?

- No czy kochałaś kogoś? - Elisabeth przysunęła się bliżej.

- Tak, kilka lat temu byłam zaręczona.

- Och! Z kim?

- Był lordem, ale wyjechał na krucjatę.

- Zginął? - zapytała ostrożnie Elisabeth.

- Nie. Dzięki Bogu wrócił, jednak szeryf odebrał mu majątek i tytuł, bo nie umiał się dostosować do panujących warunków.

Elisabeth zmarszczyła brwi. Już słyszała to zdanie. Szybko wróciła pamięcią do dnia przyjazdu…

- Locksley… Robin! - zakryła usta dłonią.

- Tak. Mam nadzieję, że jak wróci król i ten terror się skończy, to będziemy mogli się pobrać. - Marian smutno się uśmiechnęła.

- Nadal cię kocha… - westchnęła Elisabeth - Widujecie się?

Marian milczała przez chwilę, ale uśmiechnęła się w końcu figlarnie.

- Zdarza się.

- Twój ukochany mocno mnie wystraszył na gościńcu. Jego ludzie chcieli zabrać mi konia. - wyznała Elisabeth, a Marian uśmiechnęła się weselej.

- Odzyskałabyś go. Robin wie, że jesteś moją kuzynką. Pamiętaj jednak, żeby nikomu nie wyjawić tego co ci powiedziałam. To tajemnica. Nikt nie wie, że widuję Robina, a gdyby to wyszło na jaw, szeryf nie miałby litości.

- Wasz sekret jest u mnie bezpieczny.

- Dziękuję. Wyglądasz już lepiej. - zauważyła Marian.

- I tak się czuję, choć wolę na razie nie oglądać sir Guy'a. - Elisabeth spojrzała z obawą przez okno, które wychodziło na wioskę i drogę z Nottingham.

- Wiem, ale jeśli nie będziesz go prowokować, nie zrobi ci krzywdy. Bądź miła, pokaż, że może ci zaufać, że go… nie zdradzisz. Wtedy go sobie zjednasz.

- Zapamiętam. Masz ochotę na spacer? - Elisabeth wstała i wygładziła sukienkę.

- Dobrze, przejdźmy się, ale tylko wokół dworu. - zgodziła się Marian.

Dziewczęta wyszły z komnaty i zeszły na dół. Mijając dużą salę, zatrzymał je sir John.

- Elisabeth? Gdzie się wybierasz? - zaczął surowym tonem.

- Wuj pozwoli. Idziemy tylko na spacer do ogrodu za domem. - Marian wyręczyła kuzynkę w odpowiedzi.

Lord kiwnął głową Marian i znów spojrzał na córkę.

- Służba doniosła mi już o twoich wyczynach dzisiejszego poranka. - zmarszczył krzaczaste brwi, a Elisabeth spuściła głowę. - Nie wtrącaj się w sprawy tutejszych możnowładców.

- Wybacz, ojcze.

- Za dużo ostatnio każesz mi wybaczać córko. Jestem zbyt pobłażliwy dla ciebie, folgując twojemu temperamentowi. Będę to miał na względzie, gdy przyjdzie pora wybrać ci męża, aby padło na człowieka, który lepiej ode mnie ukróci twoje wybryki. - to rzekłszy lord wrócił z powrotem do przerwanych zajęć.

Dziewczęta wyszły z domu. Marian spojrzała na strapioną kuzynkę.

- Nie martw się słowami ojca.

- Łatwo ci mówić. Jest taki despotyczny…

- Ciesz się, że go masz. Że jest ktoś kto o ciebie dba. Ja nie mam nikogo, kto by bronił mojej czci. Nawet żeby poprowadził mnie do ołtarza w dniu zaślubin.

Marian skręciła za dwór, gdzie szumiał niewielki sad. Pośród drzew stała kamienna ława na której obie usiadły. Widok stąd rozciągał się na drogę do wsi i front dworu. One jednak były słabo widoczne, skryte między gałęziami niskich drzew.

Gisborne'owi nie śpieszyło się specjalnie do Locksley. I może dobrze, bo droga zajęła mu więcej niż zazwyczaj. Nocna ulewa sprawiła, że drogi i dukty były rozmoknięte i grząskie. Rycerz musiał nadkładać drogi jadąc okrężną trasą. Jednak w końcu jego oczom ukazała się wioska Locksley, a za nią dwór. Resztki gwałtownych emocji z rana jeszcze siedziały mu pod skórą i objawiły się teraz w postaci lekkiego poirytowania. Guy zbliżył się do pagórka, gdzie stał pręgierz. Allan siedział tam dalej, z głową opuszczoną na piersi. Nie ruszał się. Guy'owi przeszło przez myśl, że może nie żyje, ale chłopak nieznacznie drgnął. Twarz miał mocno czerwoną od słońca, a kropelki potu błyszczały na jego skroniach. Siniak od ćwiekowanej rękawicy rozlał się po całym policzku.

- Odwiążcie tego łazęgę… - rzucił od niechcenia, a dwóch żołdaków jadących za nim od razu zatrzymało się, by wykonać rozkaz. – I niech służba się nim zajmie.

To rzekłszy pokłusował ku dworowi. Było już dobrze po południu.

Pod stajniami podbiegł do niego sługa, a Guy oddał mu wodze. Rzucił jeszcze okiem na Allana, którego to wpółprzytomnego nieśli żołnierze, po czym wszedł do środka. Podał płaszcz, kaptur i rękawice dziewce i zajrzał do sali biesiadnej. Zastał tam lorda Longthorna.

- Długo kazałeś panie na siebie czekać, mieliśmy udać się dziś do Kirklees na nabożeństwo…

- Nabożeństwa odbywają się w opactwie co dzień. Mój wyjazd do Nottingham był nagły, ale przede wszystkim konieczny sir. - przerwał mu Guy. - Poza tym drogi są tak rozmiękłe, że nie dojechalibyście nawet do gościńca. Być może jutro będzie to możliwe.

Lord skubał przed chwilę wąsy.

- Cóż, skoro tak mówisz sir Guy, nie będę tego kwestionował. Co u szeryfa? Jakieś wieści? - lord ściszył głos.

- Wszystko idzie zgodnie z planem, kontrolujemy całe wybrzeże. - rzekł Gisborne, na co sir John uśmiechnął się z satysfakcją i otworzył usta, by kontynuować rozmowę, ale w korytarzu nagle rozległy się kroki i obaj usłyszeli wesołe głosy Marian i Elisabeth. Gisborne wstał. Panny przechodząc zauważyły, że sir John nie jest sam i zamilkły. Marian pierwsza weszła do komnaty.

- Witaj sir Guy. - dygnęła z uśmiechem, którego jednak on nie odwzajemnił. Przyglądał się za to Elisabeth. Dziewczyna zauważalnie unikała jego wzroku.

- Sir Guy… ojcze… - przywitała się zgrabnym dygnięciem.

- Witaj lady Elisabeth. - skłonił się lekko, gdy na chwilę na niego spojrzała.

- Spacer się udał moje drogie? - zagaił sir John.

- Tak, było bardzo przyjemnie. - odparła Marian. - Jednak jesteśmy znużone i przed kolacją chciałybyśmy odpocząć.

- Zatem nie zatrzymujemy was. - lord machnął dłonią pozwalając im odejść.

Guy ponownie usiadł.

- Zauważam ciekawą zmianę w zachowaniu mej córki w twojej obecności panie. - odezwał się sir John, gdy zostali sami.

- Doprawdy?

- Tak. Pokornieje.

Guy się roześmiał.

- Ciekawa obserwacja, bo ja nie wysuwałbym tak daleko idących wniosków. Zwłaszcza po dzisiejszym incydencie, gdy odważyła się pomóc skazańcowi.

- Niewiasty mają miękkie serca. - zbagatelizował lord.

- Tak, ale… po kimś to dziedziczą. - ton głosu Gisborne'a momentalnie zmienił charakter rozmowy.

- O czym mówisz, panie?

- Szeryf zastanawia się, czy aby jesteś godny zaufania jakim cię darzy. Czy jesteś… zdecydowany.

- Zatem chce dowodu. - uśmiechnął się lord. - Roztropnie z jego strony. Dam mu go. Moje ukochane dziecko. Córkę. Oddam tobie, jego najbardziej zaufanemu człowiekowi. Na dowód lojalności szeryfowi.

- Nie potrzeba mi niewolnicy. - Guy zaśmiał się nieprzyjemnie.

- Nie obrażaj jej. Weźmiesz ją za żonę, gdy nasze sprawy znajdą szczęśliwy finał. Poza tym wzbudzasz w niej respekt i będziesz umiał ją okiełznać.

- Myślę… że szeryf będzie zadowolony z tego, jak dowiodłeś swej lojalności. - odparł Guy i uniósł w kąciki ust w uśmiechu. - Za dwa dni wydaję ucztę, wtedy przekażemy mu twoją deklarację.

- Czujesz ten spokój? Tę ciszę? Jakbyśmy były tylko my, a poza tym kościołem nie było nic. Jakby nie istniało wczoraj, teraz czy jutro. Tylko my i On.… - Elisabeth siedząca do tej pory bez ruchu i patrząca na oświetlony snopem światła ołtarz, spojrzała na Marian.

Kuzynka milczała.

- Marian? - Elisabeth szturchnęła ją dyskretnie nogą.

- Wybacz, zamyśliłam się.

- Nic nie szkodzi. - dziewczyna odwróciła się w kierunku ołtarza, bo przechodzący zakonnik zgromił ją wzrokiem.

Marian dostrzegła spojrzenie zakonnika i pochylił się do towarzyszki.

- Może to tutaj zostanę żoną Robina? - szepnęła do Elisabeth.

- Czemu nie w Locksley? Tam jest kościół.

- Wiesz, wolę tutaj.

- Tak, też wybrałabym to opactwo. Tu jest o wiele piękniej. - Elisabeth zadarła głowę, podziwiając sklepienie.

- Wyjdźmy na zewnątrz. Tam zaczekamy na twego ojca. - Marian wstała i razem wyszły przed kościół. Za murem otaczającym świątynię stało kilka koni, powóz i pilnujący ich żołdacy z drużyny Gisborne'a oraz kilku w barwach lorda Longthorna. Między nimi był również sir Guy, który obrzucił obie panny badawczym spojrzeniem.

- Ojciec długo nie wraca. Miał tylko złożyć datek. - mruknęła Elisabeth, patrząc na zbrojnych.

- Spotkania z opatem zawsze są długie. Ojciec Ralph lubi sobie pogawędzić. - odparła Marian. - Och, zapomniałam…

Elisabeth spojrzała uważniej na kuzynkę.

- Spowiedź. Za kościołem jest niewielki ogród, poczekaj tam na mnie. - Marian podniosła z lekka suknię, wspięła się po tych kilku schodkach prowadzących do kruchty i zniknęła w mrokach świątyni.

Elisabeth uśmiechnęła się i zrobiła tak jak jej radziła kuzynka. Wąska ścieżka biegnąca wokół kościoła prowadziła ją do małego, ukrytego za murem z kamieni, ogrodu. W sumie, jak zauważyła dziewczyna po kilku sekundach, nazywanie ogrodem tego skupiska kilku drzew i kamiennej ławy było sporym nadużyciem. Jedyne na co warto było zwrócić uwagę i co ją naprawdę urzekło w tym zakątku to duży krzew pnącej się po murze kościoła róży, pokrytej czerwonymi kwiatami. Elisabeth przysiadła na ławie. Było jej ciałkiem przyjemnie i nawet cieszyła się, że ani ojciec, ani kuzynka jeszcze nie wracają. Gdzieś za jej plecami w gęstwinie młodych brzóz odezwał się jakiś ptak o przyjemnym dla ucha głosie. Elisabeth odwróciła się w nadziei dostrzeżenia małego śpiewaka, ale mimo że wytężała wzrok nie udało jej się to. Nagle usłyszała kroki na kamiennej ścieżce i odwróciła głowę. Sir Guy szedł w jej kierunku. Cały nastrój spokoju gdzieś zniknął, a na jego miejscu pojawiło się nieprzyjemne napięcie. Spuściła wzrok, jakby nie patrzenie na niego miało ją w jakiś magiczny sposób ukryć. Kroki na chwilę ustały. Usłyszała trzask ucinanej łodygi.

- Szukałem cię lady Elisabeth. - usłyszała jego głos, nim całkiem się do niej zbliżył.

- I znalazłeś panie. - odparła. Podniosła wzrok, ale nie na niego. Odwróciła głowę w przeciwnym kierunku i spojrzała w stronę lasu i pól, które rozciągały się za murem opactwa.

- Czy uraziłem cię pani swoją obecnością? - spytał patrząc na dziewczynę, która uparcie milczała. Miał w głowie wczorajszą rozmowę z jej ojcem i obietnicę, która była gwarantem, iż ona będzie należeć do niego. Uśmiechnął się lekko, bardzo łagodnie.

- Pani? - wyciągnął powoli dłoń w jej kierunku, ale ona to zauważyła i cofnęła ramię.

- Tak, uraziłeś.

Guy zmarszczył brwi.

- Wczoraj byłem być może zbyt apodyktyczny, ale to skutek twego postępku pani i nie mogę czuć się z tego powodu winny. - rzekł twardym tonem.

Elisabeth cicho prychnęła.

- Jeśli pomaganie potrzebującym uważasz panie za zbrodnię, żal mi cię. - wstała i odezwała się cichym, ale pełnym emocji głosem.

- Prawa należy przestrzegać inaczej zapanuje chaos. - odparł Guy.

- Nawet jeśli to prawo krzywdzi ludzi?

- Nie wszystko co robi szeryf uważam za słuszne, pani, ale….

- Więc czemu mu służysz?

- Bo taką wybrałem drogę.

Elisabeth znów cicho prychnęła.

Marian odbywszy spowiedź wyszła z konfesjonału.

- Córko, czy podzieliłaś się już z biednymi dobrami, jakimi nasz Pan cię obdarzył? Wszak czyż nie powiedział On „Biednych wspomagajcie”?...- zakonnik pojawił się za nią jak duch. Marian odwróciła się gwałtownie, przestraszona. Zakonnik tymczasem zsunął lekko kaptur.

- Robin! - złapała go za ramię i delikatnie odciągnęła na bok za kolumnę. - Gisborne tu jest, a przed kościołem mnóstwo straży…

- Wiem, możesz mi pomóc? - uśmiechnął się zawadiacko.

- Niby jak?

- Miej oko na Gisborne'a. - wskazał głową wroga. - Niech nie kręci się koło dormitorium opata.

Marian kiwnęła głową. Robin tymczasem naciągnął kaptur i przybrawszy znów postawę zakonnika udał się do dormitorium. Drzwi były zamknięte, choć w środku słychać było ciche głosy. Zapukał.

- Brat Gregorius spowiada w nawie bocznej… - Robin rozpoznał głos ojca Ralpha.

- Służę Lwu.

Wszystko ucichło, ale po chwili zgrzytnęła zasuwa.

- Wejdź bracie. - drzwi uchyliły się na tyle, by Robin mógł wślizgnąć się do pomieszczenia. Opat natychmiast drzwi. Prócz niego w komnacie był jeszcze jeden człowiek. W zakonnym habicie podobnie jak banita. Robin zdziwił się mocno. Nie raz widział bowiem tego człowieka, jak jeździł z Gisborne'em do szeryfa. Spojrzał szybko na opata. Siwy mężczyzna zdjął kaptur i wyciągnął dłoń do Robina.

- To nasz sojusznik, Robinie. - opat podszedł do stołu.

- Czy aby na pewno nasz ojcze? Widziałem go w Nottingham. Z szeryfem. - Robin zignorował podaną dłoń.

- Obrażasz mnie młody człowieku. - sir John nadal wyciągał dłoń. - Ryzykuję wiele, by zdobyć dowody ostatecznie obciążające szeryfa. Część z nich jest tutaj. - wyjął zza kaftana złożony zalakowany pergamin. - Opat dostarczy go do króla.

- Do króla? Króla przecież nie ma w kraju.

- Już jest mój synu. - uśmiechnął się opat i wzniósł z wdzięcznością oczy ku niebu.

- Jak to? Przecież nadal na niego czekają w miejscu oficjalnego lądowania.

- Król wie, że ma w Anglii wielu wrogów, którzy czyhają na jego życie. Dlatego zszedł na ląd w innym miejscu, w asyście najwierniejszych ludzi. Zmierza tutaj. To kwestia kilku, kilkunastu dni.

Młody zakonnik od kilku minut stał z uchem przylepionym do drzwi dormitorium. Z uwagą chłonął wszystko, co wypowiadały osoby wewnątrz. Nagle rozejrzał się wokół. Czyjeś kroki rozbrzmiewały w korytarzu. Nie mógł sobie pozwolić na przyłapanie pod drzwiami opata. Gdy chwilę później dwóch braci, przechodziło obok dormitorium nie było tam już nikogo. 

Robin spacerował po komnacie w tę i z powrotem, w końcu się zatrzymał i potarł dłonią policzek. Tyle myśli kłębiło się w jego głowie, tyle uczuć.

- Kto jeszcze wie? - spojrzał na obu mężczyzn.

- My, teraz ty i wysoko postawiona osoba, która pragnie zachować anonimowość póki istnieje jeszcze zagrożenie od zdrajców i księcia Jana. Nie muszę ci mówić o jakąś stawkę toczy się gra, synu.

- Za wszelką cenę należy utrzymać to w tajemnicy, szeryf nie może się dowiedzieć. - dodał sir John. - Ja biorę nadal na siebie zwodzenie Vasey'a i Gisborne'a. Ale nie dłużej niż kilka dni. Ostatnio zarzucono mi nielojalność. Chcieli dowodu. Musiałem blefować. Dlatego ja i moja córka oraz Marian musimy wyjechać, bo z każdym dniem wisi nad nami coraz większe niebezpieczeństwo.

Robin kiwnął głową, zgadzając się z Longthornem. Jednocześnie przypomniał sobie słowa Marian o skłonności Guy'a do córki lorda. Zacisnął wargi.

- Coś cię dręczy synu? - uwadze opata Ralpha nie umknął nagły frasunek na twarzy młodego Locksley'a.

Mężczyzna przytaknął.

- Powinienem cię ostrzec panie przed Gisborne'em, póki jeszcze tu jesteście. - zwrócił się do sir Johna. - Uważaj na niego, bo to zły człowiek, nie liczy się z nikim i z niczym. Ma na względzie jedynie swoją korzyść. I cokolwiek mu zaoferowałeś jako dowód, igrasz z ogniem.

- Moją córkę. - szepnął lord.

- Co?! - Robin spojrzał z niedowierzaniem.

- Musiałem. To najcenniejsze co mam. Inaczej nie przekonałbym Gisborne'a. To brutalna gra, Robin. Dobrze o tym wiesz.

- Musicie stąd wyjechać natychmiast. - zdecydował Robin.

- Nie mogę, moje zadanie jeszcze nie jest skończone.

- Jest skończone, sir. - rzekł twardo Locksley. - Resztą zajmę się ja. Jesteście jedyną rodziną mojej Marian i muszę was chronić.

- Dobrze zatem, wyjedziemy jak najszybciej.

Marian po wyjściu z kościoła rozejrzała się w poszukiwaniu sir Guy'a. Zaniepokojona tym, że go nie znalazła wśród zbrojnych postanowiła obejść świątynię. Szybko, ale nie tak by zwracać uwagę, szła ścieżką. Słońce, które wyszło w końcu zza chmur przygrzewało przyjemnie, a lekki wietrzyk niósł z ogrodu przylegającego do kościoła zapach lawendy i pnącej róży.

Marian usłyszała głos Gisborn'e i zatrzymała się przed wejście do ogrodu, zaglądając do wnętrza.

Guy stojąc przy Elisabeth, trzymał w dłoni jedną z róż. Dziewczyna spojrzała na rycerza i zdawało się, że zignoruje gest. Jednak po chwili wzięła do ręki różę.

- Podoba ci się? - Marian usłyszała Guy'a.

- Tak, jest piękna. - odparła Elisabeth.

Marian poczuła się skrępowana, uczestnicząc nieproszona w tej scenie. A gdy rycerz dłonią delikatnie przyciągnął do siebie dziewczynę i pochylił się ku niej, w jednym bez wątpienia celu, cofnęła się za mur zażenowana.

- Elisabeth! Marian! - aż poskoczyła, gdy nagle rozległo się wołanie sir Johna i niewiele myśląc pobiegła do wuja.

- Sir Guy… - Elisabeth odsunęła się, gdy usłyszała wołanie. Jednocześnie nie wiedziała, gdzie ma podziać wzrok. Dobrze, że chociaż miała różę, dzięki czemu miała co zrobić z dłońmi.

- Wybacz pani… już zabieram cię do ojca. - szepnął, choć tak naprawdę nie żałował ani trochę tego, co się między nimi wydarzyło i wcale nie chciał, by odchodziła. Podał jednak jej ramię, a ona z lekkim wahaniem oparła na nim rękę.

Sir John czekał zniecierpliwiony wraz z Marian w powozie i bębnił palcami o drewniane okno powozu.

- Ileż można czekać, co za nieposłuszna dziewczyna! - mruknął.

- Już idzie wuju. - szepnęła Marian, bo tyle tylko zdołała wykrztusić widząc kuzynkę pod rękę z Gisborne'em.

Lord wyjrzał z powozu i… nie powiedział nic. Jedynie uśmiechnął się do sir Guy'a, gdy ten pomagał wsiąść do powozu Elisabeth.

- Do Locksley! - po chwili dało się słyszeć rozkaz Gisborne'a i powóz wraz z obstawą ruszył.

________________
Kolejny, piąty odcinek opowiadania tutaj.